Reisverslag 3

Vrijdag 22 januari 2010 Rode Zee

Gisteren in Hurghada een rustige stranddag gehad die nogal een beetje hectisch eindigde daar, omdat we via Hilton Hurghada onze site wilden bijwerken. Daar zijn we nog niet al te bedreven in en door het wegtikken van de tijd raakten we weer even ouderwets gestresst omdat we toch iets wilden versturen. Bijna de bus gemist. Het schijnt in drie porties aangekomen te zijn. We denken dat het reisverslag er een beetje schots en scheef in is gekomen en verder waren er nog een paar filmpjes gemaakt, maar de site blijkt alleen foto's te accepteren; de kwaliteit van de layout heeft vanaf nu onze ‘highest priority', als het ware. Wordt aan gewerkt. De inhoud van het reisverslag zal wel wat rommelig van aard blijven, brokkelig, associatief, maar de rust van de reis maakt ook wat structuurloos.

Dat gedoe via internetadressen heeft te maken met de tamelijke stevige prijzen van Cunard (de rederij) voor het gebruik van internet aan boord; het is aan boord duurder, maar wel veel efficiënter. Gaan we ook verder op studeren.

Contacten

We raken wat in contact met diverse mensen. Van de gasten zijn de Engelsen doorgaans het aardigst, hoewel we ook een aardig Canadees stel hebben leren kennen, morgen verjaardagspartijtje van haar, zij is een geëmigreerde Nederlandse en lerares. We krijgen goede reistips van een Engelse vrouwelijke goochelaar en haar man, tevens haar manager. Vandaag uitvoerig gesproken met een Amerikaanse theologe, die veel weet over de leefomstandigheden van de gewone bevolking in de landen waar we komen. Ook leuk contact met een Nederlandse antropoloog.

Nog even terugkomend op Cairo. Twintig (van de totaal 80) miljoen Egyptenaren wonen daar en ieder probeert op zijn eigen wijze zijn brood te verdienen. Je kunt geen mens passeren of hij heeft wel iets aan jou te verkopen, al is het maar dat hij bijvoorbeeld jou, of zelfs jij hem, op de foto wil(t) zetten. Het is moeilijk je er niet aan te storen. De toeristenindustrie is de grootste bron van inkomsten van Egypte en men is er zeer beducht op aanslagen. In de twee busreisjes die wij in Egypte maakten (onder auspiciën van Cunard) zit in de bus op de eerste rij een ‘security officer'. Leek allemaal wat overdreven, maar de stengun onder zijn jasje maakt het soms toch even wat onaangenaam. Overal politie en militairen langs de grote wegen en ook langs het Suezkanaal, de een na grootste bron van inkomsten van Egypte; 6 miljard dollar per jaar levert dat op, aldus een van de gidsen. Maar het zal ook wel wat kosten. Cairo is druk, vies, stoffig, hectisch, maar het bezoek aan het Egyptisch Nationaal museum maakte veel goed.

Contacten

Terug naar het leren kennen van anderen. Ook met sommige personeelsleden (ong. 1500 man) maken we geregeld een praatje. Onze ‘vaste' ober komt van Mauritius (zijn we in maart ook een dagje) en hij vertelde (desgevraagd overigens) veel over het personeelsbeleid. Sollicitatie, verdiensten, vrije tijd, vakanties, mogelijkheid vrienden en familie aan boord te ontvangen, sfeer onder het personeel, zeeziekte et cetera. De meesten vertellen over de relatief uitstekende verdiensten in verhouding tot het thuisland, veelal Filippijnen (de helft van het personeel)), India, Oostblok, Engeland et cetera. Een ober in de bar gisteravond (toevallig een keer in een bar?) liet zich overigens ontvallen dat de QM 2 gisteren is ‘opgeschaald' naar ‘security fase 2' in verband met het naderen van de Golf van Aden. Leek discrete informatie, maar wat geeft het.

Vandaag, aldus Warner (bij wie wij, met overigens vele anderen, zijn uitgenodigd op een ‘cocktailparty', over een uurtje) zijn wij de tropen ‘binnengevaren', dat was wel te merken. Het was hier heerlijk zonnig, 25 graden en een lekker dagje op het dek, helemaal niet erg.

Zaterdag 23 januari Golf van Aden

Het thema gevaarlijke mannen

Het varen en wat daarbij komt kijken heeft soms iets van een jongensboek (waar vrouwen net zo goed van kunnen genieten). Maar het thema van de gevaarlijke mannen lijkt vooral ook vrouwen op te winden. Griezelend langs de zwijgende geüniformeerde man voorin de bus met zijn machinegeweer (die er overigens zit n.a.v. beschietingen op toeristenbussen vorig jaar). Genieten van lezingen over allerlei hele enge mannen zoals O.J. Simpson, Jack de Ripper en Sherman. En nu we in de golf van Aden zijn is er veel gegniffel over de ‘pirates'. Er wordt ook veel aanleiding gegeven: de oefening die we moesten uitvoeren (zie vorige verslag), het schip van de Amerikaanse marine dat ons escorteert door de golf van Aden en dat langszij kwam met alle militairen fier aan boord en het feit dat nu iedere dag als de zon onder gaat de gordijnen dicht moeten zodat we geen schietschijf zijn. Een vrouw die een binnenhut heeft, vroeg al of ze op ons balkon mocht komen griezelen. Er wordt veel gespeculeerd over de piraten en er gaat een gerucht over een geheim security team van de QM2. Soms lijkt het wel een gezamenlijke actie van de security-officer en de entertainment-officer. Het houdt de mensen prettig bezig!

Dekadentje van de week: ‘no weight restrictions'

Het is natuurlijk prima dat veel rekening wordt gehouden met de ouderen en gehandicapten, die slecht ter been zijn. Bij het excursieaanbod wordt meestal gedetailleerd aangegeven hoeveel er gelopen moet worden en op wat voor terrein. Maar ook overgewicht is een factor aan het worden. In een advertentie voor een ‘seaplane flight over Dubai' werd vermeld: ‘window seat is guaranteed and no weight restrictions apply!'

Zondag 24 januari Golf van Aden

Gewicht

Ja, dat gewicht is een heel gedoe. De broekband van de smoking die om de zoveel dagen aan moet (als je tenminste in restaurant Brittania wilt eten) is maatgevend. Ik kan er nog net in, maar als het zo doorgaat moet er een kleermaker aan te pas komen. T gaat inmiddels om de dag naar de sportschool, kijken of hij het een beetje in de hand kan houden. A doet mee aan een dagelijks fitness programma van 2 uur en is tot nu toe op gewicht gebleven, maar of dat zo blijft? We genieten erg van alle heerlijkheden en het is eigenlijk iedere avond weer feest om aan een mooi gedekte tafel bediend te worden door alleraardigste obers die erg lekkere spijzen op tafel zetten.

Aan boord

We blijven ambivalent over de dresscode. We houden eigenlijk niet van dit soort voorschriften, maar als je dan iedereen weer zo uitgedost ontmoet, heeft het ook wel weer iets feestelijks.

Elke dag ontdekken we weer wat nieuws, een ander dek, een nieuwe bar, een ander zwembad. Ondanks dat er zoveel mensen aan boord zijn, heb je nauwelijks last van elkaar.

Helaas konden we geen foto maken (lunch, geen fotoapparaat paraat) van het fregat van de Amerikaanse marine dat even stoer langszij kwam; bemanning aan dek, over en weer zwaaien, helikopter op het achterdek. Mogelijk dat we een digitale foto van het tafereel van het Canadese echtpaar kunnen veilig stellen.

We varen in konvooi door de Golf van Aden, maar Hare Majesteit vaart iedereen voorbij met haar 25 knopen. We worden nu geëscorteerd door een Turks fregat, allemaal in het kader van een Internationale Task Force die hier in de Golf van Aden de boel een beetje in de gaten houdt. Geen piraat gezien overigens, ook wel jammer.

Nog even over onze website. We hopen dat iedereen die reageert, zich realiseert dat anderen, hen vaak volstrekt onbekend, dat kunnen lezen. Het is maar dat je het weet. Men hoeft ook echt niet te reageren. Men hoeft het ook absoluut zelfs helemaal niet te lezen. Of er een mogelijkheid van ‘unsubscribe' op onze site bestaat, kan ik nu niet goed beoordelen. Als je echter toch iets persoonlijks wilt mededelen kan dat altijd via toonenannelies@gmail.com of voor Annelies: anneliesvrhgtpltr@gmail.com (het chello-adres kan niet gelezen worden) of voor Toon: toonverheugt@gmail.com

Daarbij moet ook nog wel opgemerkt worden dat we onze mail maar heel af en toe lezen.

Dinsdag 26 januari Muscat

Muscat is de hoofdstad van Oman. Een dictatoriaal oliestaatje met een sultan aan het hoofd. Het ligt er lieflijk bij als je aan komt varen. Allemaal witte huizen en palmbomen. De mensen zijn erg aardig. Een heel andere sfeer dan in Egypte. Het Egyptisch museum in Cairo heeft heel wat meer te bieden dan het museum in Muskat, maar het wordt hier veel prettiger opgediend: betere verlichting en begeleiding. Ook hier leeft men voornamelijk van de olie. Daarnaast ook van gasopbrengsten. Er zijn ook erg veel auto's. Logisch als de benzine bij wijze van spreken goedkoper is dan water. De moskee is indrukwekkend (zie foto's). Het een na grootste tapijt van de wereld ligt er op de vloer. De verkopers zijn iets minder agressief dan in Egypte, maar nog aardig vasthoudend. Afdingen op een ketting ging niet heel goed, maar het is ook lastiger als je iets graag wilt hebben.

27 januari: Dubai

Daar waren we woensdag 27 januari. Met de shuttlebus naar het centrum, een ‘woonmall' waar bijvoorbeeld de woonmall Arena in Amsterdam nog een puntje aan kan zuigen, erg veel luxe winkels, ruim opgezet, doet erg Amerikaans aan, maar dan nog enkele slagen groter. Wel even met internet bezig geweest, eindelijk even de eigen site wat rustiger kunnen bekijken, maar nog geen reisverslag verzonden. Internet blijft een probleem, downloaden en printen helemaal. Een vreemd memorystickje wordt gauw aangezien voor een potentiële virusverspreider. Verder via een taxi ‘sightseeing highlights Dubai', de bekende grote toren en andere bezienswaardigheden (zie foto's). Even een aanvaring met de taxichauffeur over het afgesproken tarief.

De animeermannen

Op veler verzoek een foto van de 10 mannen, die aan het publiek worden voorgesteld als ‘dance hosts'. Ze blijken iedere ochtend dansles te geven aan geïnteresseerden. Gary geeft de chachacha. Charlie de dag erna de foxtrot, etcetera. Je kunt aan boord dus alle ballroom-dansstijlen leren. Overigens kun je ook Frans leren, of Japans. Of servetten vouwen. Of bridgen. Of pokeren. Omgaan met de computer, o.a. powerpoint. Waterverven. Origami papiervouwen. Enzovoorts. Je kunt het zo gek niet bedenken. Het cursusaanbod van de afdeling K & O van het NPI steekt er mager bij af!

Ons dansmoment samen hebben we intussen wel weten te creëren: we hebben de disco ontdekt waar je kunt swingen op 60-er jaren muziek!

Op koers

Inmiddels (29 jan) weer een paar dagen op zee, nu de Arabische Golf, deel van de Indische Oceaan, richting Cochin (India). QM 2 legt in 24 uur ongeveer 550 zeemijlen af (ik meen dat dat ergens rond de 900 km is), dus in een paar ‘zeedagen' ben je direct een stuk verder waardoor een rondreis om de wereld in ongeveer 100 dagen voorstelbaar wordt.

Mumbai is door het bevoegd gezag omgeruild voor Cochin, ik weet niet meer precies waarom, ik meen ‘security' of dock/anker probleem. Mooi weer, 25 graden, en een zeer kalme zee, niveau deining ongeveer Loosdrechtse plassen, bij windkracht twee. Maar de grote oversteken moeten nog komen, Pacific, Indische Oceaan en Atlantische (2x). Dan komen er waarschijnlijk andere berichten. Gisteren ontdekt dat je op de brug kan meekijken achter een glazen wand; fascinerend, met beschrijvingen en plaatjes die uitleggen waar alle apparatuur voor dient. Twee man/vrouw permanent heen en weer lopend, met kijker, vier uur op, vier uur af. Vier Rolls Royce motoren, met een totaal van meer dan 115.000 pk, waarvan de buitenste twee schroeven met een vaste schroefas worden aangedreven (voor vooruit en achteruit) en van de binnenste twee motoren kunnen de schroeven 360 graden draaien. Voor aan- en afmeren (is geloof ik hetzelfde, maar ik bedoel twee tegengestelde bewegingen) erg handig en voorin geen boegschroeven zoals ik eerder dacht, maar een ‘jetstream' systeem (drie kanalen) dwars op de lengte van het schip, hetgeen Hare Majesteit onafhankelijk maakt van enige sleepboothulp, zij kan om haar eigen lengteas draaien. Het aan- en afmeren gaat in feite met behulp van een (1) joystick; mooie moderne techniek allemaal. Er is ook een soort van ‘zee tom-tom', als het ware. Kaarten zijn allemaal gedigitaliseerd en op 11 CD-Roms vastgelegd die elke automatisch week geactualiseerd worden ivm, met bijvoorbeeld veranderingen in stromingen en verplaatsing van boeien. De ontwikkelingen van techniek en veiligheid zijn vergelijkbaar met die van de luchtvaart. Bij aankomst en vertrek sta ik steeds op strategische plekken, samen met ongeveer een tiental andere heftig geïnteresseerden.

Vertrek uit Oman ging met veel getoeter gepaard, QM 2 was er voor het eerst. In de haven van Dubai troffen we de Queen Elizabeth 2, soort van zusterschip, ook weer veel getoeter over en weer, bij vertrek.

In Muscat en Dubai allemaal veel gezien (Muscat de echt prachtige moskee, Dubai vooral veel hoogbouw, absoluut ongeschikt voor bouwvakkers met hoogtevrees), maar over de staatsvorm wordt door de gidsen met geen woord gerept en van een welingelichte bron begrepen wij dat de welvaart in beide oliestaten met veel uitbuiting gepaard gaat, die zorgvuldig voor de toeristen verborgen wordt gehouden; in Egypte zie je de armoede tenminste nog in levende lijve. Gisteren even met 22 jaar oud geworden Bas getelefoneerd via de boordsatellietverbinding, ‘live' contact, heel aangenaam.

Dubai is ook de eerste grote stop in die zin dat men tot daar kan boeken en er ook weer nieuw volk aan boord komt. Volgens de purser is een aantal van tegen de duizend passagiers daar ververst. Je ziet nu ook duidelijk meer Aziaten en je ziet ook hoe de ‘nieuwkomers' zich de eerste dagen een weg door het schip proberen te vinden, zoals wij bijna drie weken terug dat ook probeerden.

Na Cochin varen we ‘onder Sri Lanka' door richting Phuket (westkant van Thailand) waarvandaan wij voornemens zijn woensdag weer een verslag (dit verslag) te sturen. Er zouden daar goede mogelijkheden zijn voor internet, we'll see. Daarna gaat de reis door via stops in Penang (Maleisië), Kuala Lumpur (Maleisië), Singapore, dan weer schuin omhoog, via de oostkant van Thailand naar Bangkok, dan Ho Chi Minh City (het oude Saigon), naar Hong Kong waar we twee dagen liggen en er een deel van de gasten en van de bemanning (inclusief Commodore Warner) wordt ‘ververst'.

31 januari Cochin/ Kochi

Ondanks het advies om in Cochin alleen excursies te boeken via het toerist office van het schip hebben we het aangedurfd om met zijn tweeën een gemotoriseerde riksja (tuk tuk) te huren van een aardig uitziende jongen. Voor 15 dollar heeft hij ons gedurende 5 uur rondgereden en dat was een hele happening. De toeristische hoogtepunten wist hij niet altijd te vinden, maar we hebben veel gezien van de lokale bedrijvigheid zoals een bedrijfje waar gember gesorteerd werd (zie foto) en mensen die hun met chinese netten gevangen garnalen lieten drogen (zie foto).

Ja, dat wel even wennen. Zeker het eerste halfuur van dat tripje was een aanslag op je integratieve vermogens, de indrukken waren overweldigend, de hectiek enorm, toeteren, schreeuwen, soort van dodenrit, het navigeren van de gemotoriseerde, maar weinig degelijke riksja tussen andere voertuigen, geiten, vogels, kinderen. Je hoopte maar dat de remmen en het stuur het niet begaven. Na een half uur kon ik me er wat meer aan overgeven en verdwenen de spookbeelden van een acute psychose en een lokale PAAZ (die er wschlk niet is). We proberen al enige dagen aan US dollars te komen en probeerden dat ook de riksjabestuurder duidelijk te maken. Hoewel we diverse keren om een ‘bank' vroegen en duidelijk maakten dat we niet wilden/konden wisselen, maar via creditcard geld (USD) wilden ‘trekken', kwamen we op een gegeven moment in een heel obscuur straatje, bij een ‘vriend' van de chauffeur. Leek me een lokale ‘woekeraar' mogelijk een vooroordeel, maar snel rechtsomkeert. ‘De financiële wereld' en Cochin hebben weinig met elkaar van doen, als het ware. Als je dollars wilt brengen is het goed, maar halen doe je maar ergens anders, toch? De indruk was een grote overbevolking en een ernstige armoede, zeer grote werkloosheid, weinig voorzieningen, et cetera, die met een (althans op het oog) onbegrijpelijke opgewektheid wordt ondergaan.

Schokkend waren de motoren waarop soms de chauffeur nog wel een helm op had, maar vrouwen en kinderen die meereden niet (zie foto). Het was een zondag en veel vrouwen zagen er schitterend uit met kleurige, vaak goudkleurige gewaden. Veel bloemen in het haar. Allemaal heel vriendelijk. Wij kregen ook een armband van bloemen van onze chauffeur/gids. Are you happy? Vroeg hij steeds aan ons. Hij liet ons zijn huis zien (zie foto): 2 kamers waar hij met zijn moeder, 3 broers en 4 zussen woont. Hij spaart om iets bij te kunnen bouwen. Hij krijgt punten voor ieder bezoek dat hij ons aan een grote winkel laat brengen. Bij 5 punten heeft hij dan een overhemd verdiend. We gunden hem dat natuurlijk graag, dus 5 winkels.