Reisverslag 6

Australië en Nieuw Zeeland

We zijn opnieuw in een geheel nieuwe wereld aangekomen. Het vraagt heel wat van het integratievermogen! We kauwen nog op de ervaringen in Rabaul, krijgen dagelijks een uittreksel van het nieuws in Nederland, spreken hier veel Nederlanders, en nu al weer Down Under!

Maar Australië en Nieuw Zeeland zijn voor ons qua sfeer toch ook weer veel dichterbij dan Azië en Afrika.

28 februari Whitsunday Islands, Australië (voor anker)

Vandaag vroeg op om met een catamaran naar het grootste koraalrif ter wereld te gaan, The Great Barrier Reef (ons door veel vrienden sterk aangeraden). De catamaran voer op volle kracht 2 uur lang. We kwamen enigszins verdoofd van de herrie van de dieselmotoren aan. Plaats van aankomst bleek het Hardy Reef area, deel van het Marine National Park.

Om te gaan snorkelen bleken we een ‘stingersuit’ aan te moeten (zie foto’s), een compleet pak dat zoveel mogelijk bedekking geeft- om te voorkomen dat we door kwalletjes (stingers of jellyfish genoemd) gebeten zouden worden. De zee was behoorlijk onstuimig en er was veel stroming, wat minder gunstig is voor het helder zien van vissen en koralen. Dit is de dag van de aardbeving in Chili en de tsunami- waarschuwing, die ons wel deed huiveren vanwege alle kustgebieden die we nog aan zullen doen. Gelukkig werd de waarschuwing snel ingetrokken.

T heeft een tijdje gesnorkeld. Ik heb het snel opgegeven. Jeugdtraumaatje (nare badmeester met haak). Gelukkig was er een boot met glazen bodem waardoor ik toch veel van het prachtige koraal en van de vissen gezien heb (Op de foto’s komt de pracht niet goed tot uiting).

De hele dag erg heet en zwaar weer. Af en toe een klein buitje. Na het koraal nog even doorgebracht in een kustplaatsje: Abel Point Marina. Helaas mocht hier niet gezwommen worden vanwege dezelfde kwalletjes, die een dodelijke beet hebben. Een echte badplaats met een kunstmatig aangelegd lagoon om toch te kunnen zwemmen. Prachtig aangelegde parken met veel bloemen die net over het hoogtepunt heen zijn. Het is hier einde zomer. De baaien en het kustgebied zien er heel aantrekkelijk uit.

De heen- en terugvaart (2 groepen) van QM2 naar het Great Barrier Reef ging met twee grote, snelle catamaran schepen, elk uitgerust met twee krachtige diesels; we stoven met een vaart van ongeveer 50 km p/u vooruit. Ik heb er een filmpje van gemaakt, maar filmpjes kunnen om een of andere reden niet op de site. Mooi weer, maar een tamelijk ruwe zee en nogal wat gezichten trokken bleek weg van de deining. De bemanning verstrekte medicatie indien gewenst. Dat snorkelen was erg leuk, maar dat je nou zegt een ervaring om nooit te vergeten, dat was het nu ook weer niet. Een Nederlands paar dat niet snorkelde maar dook, noemde Bonaire waar het mooier duiken/snorkelen zou zijn; voor wat het waard is. Al met al wel een enerverende dag, ook omdat de catamaran ons niet terugbracht naar de boot, maar naar de wal en na bezoek aldaar we met de tender terugkeerden naar de boot. De wind was inmiddels flink toegenomen en het reisje met de overvolle tender stemde niet helemaal gerust. De tender is ook onze reddingsboot en hij bleek gedurende de reis van de wal naar het schip (ong. 40 min), behoorlijk water te maken. De bemanning heeft geleerd dan een vrolijk gezicht op te zetten en iedereen gerust te stellen, maar dat lukte maar ten dele, bij mij althans. En de tender dan ook bij stevige zeegang precies voor het gaatje te ‘parkeren’ en iedereen, ook de minder goed ter been zijnden, behouden aan boord te brengen, is een hele onderneming.

Donderdag 4 maart Auckland, Nieuw Zeeland

Hooggespannen verwachtingen vanwege het feit dat we hier 4 jaar geleden zo’n mooie en door Christine zo geweldig georganiseerde reis hadden ter ere van Ted’s verjaardag. De mooiste dingen van het noordelijke eiland hadden we destijds allemaal al gezien.

Daarom besloten we een kant op te gaan die we nog niet kenden. We zijn met een kleine groep van totaal 5 mensen en een gids in een busje op weg gegaan naar de Waitakere Ranger ten westen van Auckland. Eerst mooie uitzichten op de Manakau haven en de Tasman zee. (Overigens heeft Abel Tasman de eilanden die hij aantrof vernoemd naar de Nederlandse provincie Zeeland). Een pittoreske waterval en zicht op het strand waar de prachtige film ‘The piano’ werd opgenomen.

In Piha een mooi strand met zwart ijzerhoudend zand (stof van een vulkaanuitbarsting lang geleden), een eldorado voor surfers. De golven zijn hier veel hoger dan aan de oostkust.

Het meest genoten we van een tocht door een subtropisch regenwoud. Wat een overweldigend mooie natuur! (zie foto’s). De grote zwarte varen en de zilvervaren in overvloed. De cabbage palmen en de Kauri bomen die wel 200 jaar kunnen worden en soms de meest machtige stammen ontwikkelen.

We eten van de Manuka honing van de Manuka boom, die geroemd wordt vanwege zijn antibacteriële werking.

Daarna nog even rondgewandeld in Auckland waar we herinneringen ophaalden aan de vorige reis. Een biertje gedronken aan de haven net als de vorige keer.

Terug op de boot horen we iedereen opgeven over de geweldige trips die men vandaag gedaan heeft. Nieuw Zeeland lijkt voor meer mensen de favoriete bestemming tot nu toe te zijn.

Vrijdag 5 maart Bay of Islands Nieuw Zeeland

Een plaatje! Wat een fantastisch gezicht, al die eilanden en baaien. Veel bootjes.

De Queen Mary gaat voor anker en we varen met de tender naar de wal, naar het kustplaatsje Paihia. We gaan direct door naar het Waitangi terrein waar we het Treatyhuis bezoeken waar in 1840 de stamhoofden van de oorspronkelijke bewoners, de Maori een contract tekenden met de Britse autoriteiten. Het terrein zelf is weer prachtig met fantastische uitzichten op de baaien en eilanden en op de QM2! Indrukwekkend is het houtsnijwerk van de Maori’s. Vooral de ongelooflijk grote kano’s zijn prachtig bewerkt.

Er werd een welkomstceremonie georganiseerd in traditionele Maori stijl, waarbij de captain van de QM2 met zijn staf moest laten zien dat ze in vrede kwamen. De captain zelf was er niet maar wel een aantal andere officials van de boot. Oorlogszang en -dans van de Maori’s gevolgd door verzoeningsrituelen. Een mooie match: de QM2-ers houden erg van protocol en rituelen en de Maori kunnen er ook wat van.

Wij zijn teruggelopen naar Paihia en hebben ons onderweg tegoed gedaan aan een heerlijke lunch met goed uitzicht op de zee zoals eigenlijk iedereen die hier woont dat heeft.

Nog even dit: bij die lunch van ons zat een tafel verder een gezelschap van twee mannen en een vrouw. Bij nadere observatie bleken het drie ‘senior officers’ van QM 2 te zijn. Op zich allemaal niet vreemd natuurlijk, maar als je zag wat die drie lui in anderhalf uur tijd aan alcoholica naar binnen klokten, dan zou je niet hopen dat die in de eerste vierentwintig uur ook maar iets verantwoordelijks moeten doen aan boord.

Overigens en terzijde wil ik nog graag melden dat wij de reacties die sommigen op de site geven heel erg prijs stellen. We reageren er niet erg op, maar dat betekent dus absoluut niet dat wij het niet waarderen.

Aan boord

We hebben inmiddels de helft van de reis erop zitten. Het is zo verschrikkelijk snel gegaan en we hebben zoveel meegemaakt. Gelukkig zijn er in de tweede helft meer ‘zeedagen’ zodat we wat meer aan de verwerking toekomen. Zeedagen zijn ook gewoon heerlijk omdat het zo’n comfortabele omgeving is aan boord. Met een boekje op het balkon van de hut, af en toe uitkijkend over de einder. Wat wil je nog meer? Walvissen zien en dolfijnen inderdaad. Dat hebben we nog niet terwijl andere gasten al verschillende foto’s hebben. Misschien zien we ze nog.

We zijn niet meer zo bang om dik te worden. Ik(A) ben zelfs al behoorlijk afgevallen vanwege het vele sporten. Ook het feit dat je zelf niet hoeft te koken scheelt erg in het snack-gedrag.

Aan boord komen na een dagje aan wal geeft elke keer weer een gevoel van thuis komen. Je bezoekt heel veel landen, maar toch kom je elke avond weer gewoon thuis (behalve in Japan en straks in Afrika). Die hut/kamer/stateroom is zo van je zelf geworden, zo ‘eigen’, dat het als thuis voelt.

De advocaat-generaal van het Gerechtshof Amsterdam probeerde per mail overigens nog of ik niet voor een zitting kon overkomen, maar dat plan heeft men na mijn reactie gelukkig snel laten varen (om maar in de sfeer te blijven).

Zondag en maandag 7 en 8 maart Sydney

Zondag aan het eind van de middag varen we de haven van Sydney binnen. Een overweldigende ervaring! Mooie avondzon, honderden boten en bootjes, duizenden mensen aan de oevers, op de Harbour Bridge, rond het Operahuis om QM2 te verwelkomen. Veel media-aandacht, helikopters met filmploegen die over de boot scheren, met de cameraman uit de helikopter hangend. De captain was al een tweetal dagen met de havenautoriteiten in onderhandeling geweest over de ligplaats. QM2 wilde graag in de ereloge, maar men was onvermurwbaar, plaats was bezet door een schip van een concurrerende firma en na een ware rondtocht door de haven, de Harbour Bridge en het Operahuis werd aangelegd bij Garden Island en niet aan de Circular Quay of Darling Harbour. ’s Avonds direct de stad in, het oude centrum Rocks, maar omdat het al donker was nog geen echt beeld gekregen. In Sydney ongeveer 1200 gasten ververst. Volgende ochtend een fietstoer gedaan, Sydney Classical Bycical Tour. Prima tocht met 13 man gehelmd langs alle mooie plekjes van Sydney, heel indrukwekkend en raad eens wie er van zijn fiets viel? Nee, niet Annelies (bij wie de ribkneuzingen net zo’n beetje over zijn), en ik toevallig ook niet, maar de Tour Guide himself lag op een geven moment op zijn plaat, onder zijn fiets. Hij was snel weer ter been en mompelde iets over de vorige avond en ‘laat geworden’; een aardige, 20-jarige student die ons tijdens de ongeveer 5 uur durende tocht (met royale stops) veel over de historie van Sydney vertelde.

Sydney maakt een open en gastvrije indruk. Bijvoorbeeld de uiterst verzorgde botanische tuinen liggen heel centraal aan het water en zijn voor iedereen toegankelijk. Het functioneert daarom als een soort Vondelpark, maar er is veel meer moois te zien en beleven op het gebied van flora en fauna. Bijvoorbeeld de flying fox, een soort vleermuis die boven in de bomen hangt. De ibis, een vogel met een lange dunne snavel, die je ook buiten de tuinen overal tegenkomt. De bloemen en planten zijn ook zo fijn omdat het hier nu eind zomer/ begin van de herfst is. Dat geeft een soort rijpe pracht die voor ons met de Hollandse winter in het achterhoofd heel aangenaam aanvoelt.

Daarna eerst onze Chinese Yuans omgewisseld tegen Australische dollars, samen een broodje gegeten en te voet verder Sydney verkend, een stad waar je zo een week zou kunnen blijven en je prima vermaken, veel te zien en te beleven. De bouw van de stad met mooie parken zo rond de baai/haven maakt hem zo aantrekkelijk. Verder doet het erg Europees aan, een grote stad met een mengeling van oude (koloniale) gebouwen en wolkenkrabbers. Over de bouw van de Opera (en de Deense architect) is veel te doen geweest, daar zijn we uitgebreid over geïnformeerd, bijvoorbeeld over de bouwtijd- en bouwkostenoverschrijding. Daar is de Noord-Zuidlijn te onzent echt een kleinigheidje bij. Met pijn in het hart afscheid genomen van Sydney en de afvaart (te middernacht dit keer) aan ons voorbij laten gaan, op weg naar Adelaïde, twee (9 & 10 maart) ‘zeedagen’ (en nachten) verder. Aan boord hoorden wij van het achterblijven van een ouder Nederlands echtpaar in Sydney. De man kreeg tijdens een (andere) tour hartproblemen en is opgenomen in een lokaal hospitaal. Zij zouden proberen na onderzoek (en behandeling?) het schip met de trein achterna te reizen en in Adelaïde weer aan boord te komen. Wij hebben ze (nog) niet gezien. Hoe gaat de rederij daarmee om? Krijgen zij steun bij het creëren van een andere terugreis? Leeft hij nog wel? QM2 vaart gewoon weg, met mede nemen van de overige gasten. Aan boord hult het pursersoffice zich hierover in stilzwijgen. Discretie? Moeilijk te verteren.

Op 10 maart hebben we onze (elfde) trouwdag gevierd met een diner in het Todd English Restaurant: net wat verfijnder en feestelijker dan de andere restaurants aan boord. De overvloedig aanwezige obers kwamen ons feliciteren en boden een taart aan met een kaars erop. Deze keer dus maar wel een dessert gegeten. Het was allemaal superlekker en heel gezellig!

Volgende week gaan we weer naar Todd English om bij het diner een speciaal Australisch wijnarrangement te krijgen met uitleg door een wijnmaker van d‘ Arenberg. Meestal eten we s’ avonds in Britannia waar we een vaste tafel hebben met 2 andere Nederlanders. En soms gaan we samen of met anderen in een ander restaurant eten. We genieten enorm. Ook van het feit dat er nooit gekookt hoeft te worden! En dat iedere dag je kamer wordt opgeruimd en je bed opgemaakt. Het feit dat ik geen dekadentje van de week kan verzinnen betekent waarschijnlijk dat we aan alle luxe gewend zijn geraakt. Dat belooft nog wat voor de moeite die het na de reis zal kosten om het gewone leven weer op te pakken. Maar daar denken we voorlopig nog niet aan.

Adelaïde 11 maart

Ook daar een overweldigende ontvangst van het schip in de vroege ochtend, dit keer omdat QM2 deze plaats voor de eerste keer bezoekt (zoals overigens ook een aantal andere plaatsen op deze reis). Wij kozen voor een ‘Gourmet Tour’, niet naar Barossa Valley waar een andere groep naar toe ging, maar naar McLaren Vale in het zuiden. Australië staat nummer vier op de lijst van meest producerende wijnlanden. Vier wijnproeverijen gedaan, ’s ochtends om half elf je eerste glaasje, helemaal geen straf moet ik zeggen, heerlijke lunch met locale, net als de wijn homemade, producten zoals groenten en kazen. Een heerlijke witte Chenin Blanc van Coriole en een rode Coriole van de Sangiovese druif, ‘proeven’ natuurlijk (daar waren we toch voor gekomen?) en niet ‘drinken’ (maar men schonk voor de liefhebbers graag een glaasje bij). We bezochten Parri Estate, Coriole Vinyards, Hardy’s en Leconfield. Het gezelschap raakte in de loop van de dag goed op stemming en enigszins rozig kwamen we aan boord terug. Adelaide zelf is, van wat we er van zagen, niet zo veel aan; het platteland is wijds met prachtige vergezichten, zeker in de wijnstreken, de stedelijke bouw (behalve uiteraard Sydney) is erg saai, met veel huizen die doen denken aan Amerikaanse suburbs.

Afvaart met weer heel veel belangstellenden rond 18.00 uur, op weg naar Perth (haven Freemantle), de westkust van Australië vanwaar de oversteek naar Zuid-Afrika gepland staat. Ook nu weer twee zeedagen en nachten. Dit stuk staat bekend om zijn vaak ruwe zeegang, maar daar is nu niets van te merken.

Een dezer dagen ‘The soloïst’ gezien, in ‘The Illuminations’, de boordbioscoop. Weer even geconfronteerd met het verschijnsel schizofrenie en de enorm invaliderende werking ervan; wat een akelige rotziekte is dat toch en wat is er weinig kruid tegen gewassen. In het werk vaak mee te maken, meer zijdelings, maar in een film loop je als het ware eens een tijdje met iemand met een dergelijke aandoening mee en is de impact ervan daardoor veel beter voelbaar.

Wij begrepen een dezer dagen van de captain dat Desmond Tutu een paar dagen komt meevaren. Hij (de captain) vertelde het met trots, maar of wij nou zo blij moeten zijn met deze man aan boord? Ik heb zelden zo’n zelfingenomen man gezien, maar wat ken ik hem? Hij is er toch ooit met de partijkas of de kerkkas vandoor gegaan? En hij had toch ook op andere plekken zijn handen wat los? Mogelijk laat mijn geheugen mij wat in de steek. Maar goed, als hij komt tussen Durban en Cape Town, dan zijn wij toch net een paar dagen van boord.

Internetten blijft problematisch en het laden van de foto’s op de site kost ongeveer 500.000,- dollar per keer, bij wijze van spreken Daarom hebben we nu een programmaatje geladen dat de foto’s verkleint waardoor het sneller zou gaan, maar nou is er weer iets met de maten van de foto’s: als die niet precies hetzelfde zijn, dan lukt het niet. Wordt aan gewerkt, zal wel gaan lopen als we ongeveer thuis zijn. En verder wilde ik mijn voicemail uit hebben tijdens de reis. Dan moet je dat wel in Nederland doen. Als je vanuit het buitenland je voicemail wilt uitschakelen, dan is dat niet gemakkelijk, althans niet voor mij. Diverse keren geprobeerd, ook met behulp van het thuisfront, maar niet gelukt. Sterker nog: de voicemail is niet alleen niet uitgeschakeld, zelfs als je hem zou willen horen, dan lukt dat nu ook niet meer. Leve de KPN. Een sms-bericht is de makkelijkste manier om direct te communiceren, met enig begrip voor het tijdsverschil.

Zojuist (zaterdag 13 maart) horen wij van het overlijden van Hans van Mierlo en het terugtreden van Wouter Bos (liet hij het kabinet vallen om zijn eigen aftocht te dekken of is dat te achterdochtig?).

Zondag 14 maart Freemantle (Perth)

Weer een geweldige ontvangst met duizenden mensen in alle vroegte (06.30) op de oevers. Ja, wij ook vroeger wakker ondanks een ‘wine dinner’ aan boord, begeleid door wijnhuis d’Arenberg, helemaal niet erg. Hierna maar weer eens een paar dagen sobrietas.

Fremantle is een vriendelijke havenplaats, waar op deze zondag veel winkels open zijn evenals een aantal grote markten. We hebben rustig rondgewandeld en zijn niet per trein naar Perth gegaan. In de zondagskrant hier stond de komst van de QM 2 uitvoerig aangekondigd. Vele winkels hadden ook speciale kortingen voor QM2gangers. En bij de afvaart stond het werkelijk zwart van de mensen, die met vlaggetjes en muziek de boot uitgeleide deden. Honderden kleine bootjes voeren een eindje mee en zelfs een vliegtuig met een afscheidsboodschap kwam langs. Ongelooflijk hoezeer de komst van de QM 2 hier gewaardeerd wordt. Vanwege het Engelse moederland? Of omdat Australië als eiland zo op de zee en op watersport gericht is? Heel leuk om mee te maken in ieder geval!

Vandaag 15 maart nu weer een eerste zeedag, in een reeks van 5 (de langste tot nu toe), op weg naar Mauritius waar wij op zaterdagochtend 20 maart (hopen te) arriveren. Vanavond weer een party van de captain en de ‘senior officers’, voor de gasten die de hele tocht doen, The World Voyage. Daar hoef je het niet bij ‘proeven’ te laten.