Reisverslag 8: Laatste verslag

Rio de Janeiro (zaterdag 3 april)

Van meerdere onverdachte zijden hadden wij begrepen dat je Rio niet ‘on your own’ moet doen. Berovingen, ontvoeringen (ik verstond ‘onthoofdingen’, maar dat komt door mijn beroepsgedeformeerde geest) van vooral toeristen zouden aan de orde van de dag zijn. Hoewel wij in wezen onverschrokken van aard zijn, leek het ons toch beter maar met een door Cunard georganiseerde tour mee te gaan. De onze heette ‘scenes of Rio’, we zagen (hoofdzakelijk vanuit de bus, een tour met ‘minimal walking’) de bekende hoogtepunten, de beroemde stranden Copacabana en Ipanema, de Sugar Loaf Mountain en het bekende kolossale Christusbeeld, in de steigers overigens en het grootste deel van deze dag in de wolken (van zichzelf, als het ware).

De gids in de bus vertelde het een en ander over de geschiedenis van Brazilië, het Portugees kolonialisme en de huidige stand van zaken. De tegenwoordige president Lulu is zeer populair. Brazilië heeft relatief weinig last (gehad) van de economische crisis, de werkloosheid is het laagste van heel Zuid Amerika (6,7%) en in Rio zelfs nog lager. Lulu, die, naar zeggen van de gids, zijn lagere school niet heeft afgemaakt, heeft in de zeven jaar van zijn regime 14 nieuwe universiteiten gesticht, terwijl de vorige president (ik geloof dat hij Cardozo heet) hoogleraar sociologie aan Harvard en de Sorbonne in de twee termijnen die hij uitdiende geen enkele universiteit van de grond bracht. Voor wat het waard is.

De verschillen tussen arm en rijk zijn nog enorm en de aanblik van de z.g. favela’s, de krottenwijken waar het bevoegd gezag niets meer te vertellen zou hebben, stemmen niet hoopvol (zie foto).

Men verheugt zich in Brazilië overigens erg op het komende WK en ook op 2014 wanneer Brazilië zelf gastheer is. Waar in Zuid Afrika toch vooral rugby en in mindere mate cricket de nationale sport lijkt te zijn, is dat in Brazilië absoluut het voetbal. We gaan het zien.

Na vier uur was de bus weer terug en hadden we nog een tweetal uren over en zijn we met een shuttle-bus van de firma H. Stern weer naar het centrum gebracht. Ik had nog nooit van die naam gehoord. Het blijkt een immens en wereldwijd vertakt bedrijf te zijn, gespecialiseerd in de productie en verkoop van edelstenen. Heel subtiel en geruisloos werden wij na aankomst het bedrijf binnengeloodst, terwijl we graag toch nog een klein beetje ‘on our own’ in een veilig gebied de stad wilden ‘ondergaan’. We konden kennismaken met het productieproces van de edelstenen en de eindresultaten. Die kennismaking werkten we soepel af en snel wilden we richting uitgang, maar dat was niet de bedoeling. Willen meneer en mevrouw (overigens net als de vele andere QM2 gasten) misschien niet eerst even een kopje koffie, of iets anders, er komt zo een Nederlands sprekende mevrouw u even wat mooie stenen laten zien. Overigens allemaal hele mooie oorbellen, kettingen, ringen en dergelijke, niets mis mee en een ring waar Annelies even iets langer naar keek konden ze zelfs aanbieden (‘zonder Braziliaanse belasting!’) voor omgerekend slechts ongeveer USD 3680,- Wat wil je nog meer? We hebben mevrouw beleefd bedankt voor de heerlijke Braziliaanse koffie, in maanden niet zo’n lekkere koffie gedronken. Daarna nog even het strand van Ipanema betreden en met de shuttle op tijd weer naar QM2.

Een dag is veel tekort om echt een indruk van Rio te krijgen. Als de kennismaking vooral vanuit een bus plaats vindt, dan blijft het iets houden van een film die zich voor je afspeelt, je wordt geen deelgenoot. Dat geldt overigens voor meerdere plekken waar we geweest zijn.

Een aanvulling over de ‘dresscode’ in Rio de Janeiro ( spreek uit : Hio). In folders en reisgidsen wordt hoog opgegeven over de prachtige mensen die zich op de stranden zouden bevinden in kleding die meer op dental floss lijkt dan op textiel. Bij onze aanschouwing viel iets anders op. Inderdaad zijn de mensen schaars gekleed en niet alleen op het strand, ook in de stad. Voor vrouwen (ook van mijn leeftijd) bestaat het kostuum overwegend uit een bikinitopje en een korte broek, een dracht die voor velen niet zo flatteus uitvalt. Nou zijn wij op de boot wel wat gewend, maar je mist toch wel de elegantie van bijvoorbeeld de Italianen.

Je zou hier inderdaad langer moeten zijn om te ervaren wat het klimaat en de dominant aanwezige stranden in de stad zelf precies betekenen voor de levensstijl van de bevolking. (Vandaag is geen goede graadmeter want het weer is niet zo mooi). Zijn ze hier zo spontaan en exotisch als vaak beschreven? De samba is inderdaad een prettige en opzwepende muziekstijl. We hebben de plaats gezien waar het jaarlijkse Carnaval wordt gehouden. Een enorm spektakel waar een erg groot deel van de bevolking aan deelneemt. We hebben er wat filmpjes van gezien. Dat heeft inderdaad iets extravagants en joyeus. En de Caipirinha (cocktail met suiker, lime en cachaça) vloeit rijkelijk. Wij hebben hem op de boot gedronken. Erg zoet en waarschijnlijk heerlijk als het heel heet is.

Op de dag dat wij er zijn is het wel warm maar zwaar bewolkt en de dag erna blijkt er een enorme stortbui geweest te zijn waardoor een modderstroom langs de wankele krottenwijken ging en 100 mensen zijn overleden!

We vertrekken licht gefrustreerd. Eigenlijk hebben we van Zuid Amerika maar zo weinig gezien. Ja, zo arrogant wordt je op een wereldreis. We hopen er nog eens te komen.

En dan weer een paar dagen aan boord. Om twee minuten voor twaalf elke dag geeft ‘de brug’ aan dat men precies om twaalf uur even alle hoorn en toeters test zoals ‘bij ons’ elke eerste maandag van de maand. Direct daarna volgt dan het dagelijkse praatje van de captain over de positie van het schip, de koers, de diepte van de zee, de afgelegde zeemijlen van de laatste 24 uur, de nog af te leggen afstand tot de volgende haven, de weersverwachting, een waarschuwing tegen verbranding door de zon (al heel wat verschroeid vleesch gezien hier) en het ’s avonds goed vastzetten van breekbaar materiaal. Het praatje wordt steevast afgesloten met een typisch Engelse mop. Dat is wel vaak lachen. Op 1 april, ik wist niet dat men ook in Engeland daar een speciale betekenis aan toekende kende, kwam er niet om 12 uur, maar om 10 uur in de ochtend een mededeling van de captain over de boordradio ‘for all guests and crew’. Hij sprak met gedragen stem, licht geëmotioneerd maar wel gedecideerd, dat hij vanochtend gebeld was door de voorzitter van de Raad van Bestuur van Cunard Lines met een heel vervelend bericht: dat de economische crisis al tot veel ellende had geleid, ook in de scheepvaart, dat er sprake was van faillissementen, dat ook Cunard genoodzaakt was, hoe vervelend ook, harde maatregelen te nemen en dat dat in concreto voor QM2 het volgende inhield. Daarbij somde hij een groot aantal dingen op waarvoor met ingang van vandaag extra betaald diende te worden, ik ben ze bijna allemaal vergeten, maar dat er bijvoorbeeld geen keuzemenu meer zou zijn, maar elke dag nog maar een enkel gerecht, dat er een toeslag voor het schoonmaken van de hut kwam, dat er voor voorstellingen in het theater, in de bioscoop extra betaald moest worden, dat soort zaken. Dat hij rekende op ieders solidariteit in dezen om het aantal ontslagen van de bemanning tot een minimum te beperken en dat hij bereid was vanaf 11 uur in de Queens Room vragen van crew en gasten te beantwoorden. Voor die bijeenkomst moest overigens ook betaald worden…..

Het schijnt tot een kleine volksoploop bij het pursersoffice geleid te hebben. Om 12 uur zei de captain dat hij opnieuw met de voorzitter gesproken had en dat deze, gezien het grote aantal reacties, besloten had de maatregelen voorlopig in te trekken. Ik heb er erg om moeten lachen.

Ja, en dan onze Nederlandse kolonie aan boord. Dat is een verhaal apart. Omdat inmiddels een aantal Nederlanders ook onze website leest, moet ik terughoudend zijn in het schrijven, als ik tenminste nog levend van boord wil in Southampton. Er zijn ongeveer 60 Nederlanders die de hele reis maken. Op de cocktailparty’s die af en toe gegeven worden zijn de Nederlanders oververtegenwoordigd, vermoedelijk omdat het gratis is. Allemaal helemaal niet erg en de hebberigheid geldt niet alleen ons Hollanders. Het leven zelf, zullen we maar zeggen. Interessanter wordt het als iemand gaat vertellen wat hij voor de reis betaald heeft. En of diegene nu juiste informatie verstrekt of niet, zoiets geeft veel rumoer. Ik ken inmiddels al 2 mensen die min of meer full-time bezig zijn uit te zoeken hoe dat dan allemaal kan en waarom hij wel en zij niet, en zo. Je moet er maar zin in hebben. Maar dit zijn hoofdzakelijk beroepscruisers die van het cruisen een levensvervulling hebben gemaakt en bezig zijn met het plannen van volgende reizen. Er is veel te vertellen over de onderlinge verhoudingen tussen de Nederlanders, maar dat doen we wel een andere keer. Mijn (doorgaans flauwe) grapjes worden overigens niet door iedereen even goed begrepen en/of gewaardeerd. Ik vraag bijvoorbeeld quasiargeloos in een gezelschap wel eens: “..vermoord!?” of “…overboord!?” als het gaat om iemand die gewoon ‘van boord’ is gegaan. Je ziet dan soms een erg verbouwereerd gezicht. Ik houd wel van een beetje jennen. Ik zeg dan maar dat ik niet goed hoor.

Op de cocktailparty van 7 april wat uitgebreider met de captain gesproken en gezegd wat wij zo waarderen in hem. Bijvoorbeeld hoe hij het personeel bedankt bij het ‘tenderen’ (wanneer we voor anker liggen), hoe hij bij het manoeuvreren bij aan- en afvaart de credits zo uitdrukkelijk aan de officier van dienst geeft, die hij dan met naam en toenaam noemt en hoe hij (tussen Perth en Mauritius) zo aardig met het Australische ‘zeilmeisje’ Jessica (pendante van de Nederlandse Laura Dekker) via de marifoon gesproken had. Jessica dobberde enkele honderden zeemijlen bij ons vandaan in haar piere eentje op die onmetelijk grote en diepe Indische Oceaan en hij sprak met haar op heel sensitieve en empathische manier; geen ruwe zeebonk onze captain en veel toegankelijker dan hete aardappel ‘Commodore’ Warner die in Hong Kong zijn plaats inruimde voor Bates. Bates zei in het besloten clubje overigens wel dat hij het volstrekt onverantwoord vond, dat meisje in haar eentje, maar dat dat wat hem betreft ook gold voor volwassen ervaren zeilers, nooit in je eentje gaan.

9 april Barbados

In Barbados (cruise-eiland in de Caribbean bij uitstek) waren die ochtend (9 april) ook net twee andere cruiseschepen gearriveerd, de Noordam van de Holland Amerika Lijn en de Caribbean Princess (van…?). Met QM2 was de haven vol en het eiland vergeven van de toeristen. Een regenachtige ochtend met een tiental anderen per busje een eilandtour gedaan, een niet heel bijzonder eiland (of raken we verwend?) met weer pijnlijk duidelijke verschillen tussen arm en rijk. Enkele prachtige resorts, met daartussen heel gammele huizen van golfplaten, veel stranden, maar het weer maakte de aanblik ervan niet aantrekkelijk. ’s Middags na lunch met het lokale bier Banks en ‘flying fish’ klaarde het weer op, in Bridgetown rondgelopen en wat souvenirs gekocht. Op tijd aan boord. De drie captains, zo bleek ’s avonds, hadden met elkaar geluncht. Bates en de captain van de Noordam kenden elkaar nog van de zeevaartschool, was kennelijk een gezellige lunch geweest en na uitvaren van de haven in de avond op zee nog wat afscheidsrituelen met getoeter en feestverlichting over en weer, leuk.

Fijn om gewoon even te kunnen bellen met de jarige Nikie (29 geworden!). Vanaf een dorpsplein in Bridgetown naar een restaurant in Florence. Leuk!

En op 12 april werd Paul 25 jaar! Hij was in Hongarije -wat een kosmopolitische kinderen!, en het bellen daarheen lukte helaas niet. Het wordt tijd dat we weer naar huis gaan. We missen onze kinderen. Maar hoe het zal zijn als niet meer je servet dagelijks voor je wordt uitgevouwen op je schoot (dekadentje van de week) dat valt nog te bezien. We hebben enerzijds veel zin om weer naar Amsterdam te gaan maar anderzijds is dit luxe leven waarbij je ook nog zoveel interessante dingen ziet verslavend.

(NB: ik ben eventueel bereid dat servet uit te vouwen als Annelies wel het kookwerk blijft doen.)

12 april Fort Lauderdale, Florida

Vandaag is het de ochtend uitgesproken slecht weer net als in Barbados. Het regent hard. In dit soort plaatsen waar het vooral om zee en zon draait is dat extra jammer. We kiezen er voor om niet naar Miami zelf te gaan wat toch nog een eindje rijden is maar ons te beperken tot Fort Lauderdale, het Venetië van Amerika, onderdeel van de ‘Gold Coast’ en bekend als party gebied (‘Fort Liquordale’). We besluiten om ons in een watertaxi (Hop-on-hop-off) rond te laten varen. De gids was voornamelijk bezig om de huizen van allerlei televisiesterren en andere bekende Amerikanen aan te wijzen. Hij vertelde ook steeds hoeveel miljoenen ze waard waren. Het geheel deed denken aan een boottochtje door Vinkeveen waar veel bekende Nederlanders wonen. De krokodillen hebben we gemist, maar we moesten toch al naar Artis om wat wilde dieren te zien, dus die nemen we mee.

Prettig om even te winkelen: bijvoorbeeld een goede spijkerbroek gekocht (maatje kleiner!). Lekker geluncht waarbij de Amerikaanse porties direct opvallen. Ongelooflijk grote porties..

Toen we terug aan boord kwamen speelde in de lounge het strijkkwartet uit de Oekraïne dat al vanaf het begin van de reis aan boord is. Dat is dan heel prettig thuiskomen! ‘s Avonds naar de bioscoop aan boord: Slumdog Millionaire gezien. Wel ironisch na zo’n dag naar de ‘rich and famous’ gekeken te hebben!

Ja, Fort Lauderdale, erg private is het daar overigens allemaal niet. We hebben het jacht van b.v. iemand als Gene Hackman (o.a. The French Connection) gezien. Zelf hoopte ik Pamela Anderson nog in haar tuin aan te treffen, maar die woont er geloof ik niet. Maar als je daar woont en je heet toevallig wel Pamela Anderson, dan kun je beter op zolder gaan zitten, want al die toeristen die graag je voorgevel willen komen bekijken is natuurlijk ook geen pretje. Enfin, beetje opgeblazen allemaal. ‘Dit is het huis waar…..’, en dan hoor je b.v. dat tennisster Chris Evertt daar haar jeugd heeft doorgebracht (nou en?), zoiets, niet allemaal heel erg boeiend.

En wat doen wij zo de hele dag aan boord als we niet aan land zijn?

We zijn zeer matig met eten en drinken (op een enkele uitspatting na) en gaan vroeg naar bed en vroeg op. Annelies begint bijtijds aan haar ‘gymclasses’ en ik speel tafeltennis op inmiddels hoog niveau, begin als gevaarlijke outsider een serieuze kandidaat voor het kampioenschap van QM 2 te worden. Daarna ga ik ook af en toe naar de gym, doe mijn eigen ‘classes’, luister trouw naar de mededelingen van de captain kort na 12-en, ’s middags lezen, internetten, muziek luisteren en/of veel ouwehoeren en vooral veel lachen met en om boordgenoten, Nederlanders, Amerikanen, Australiërs en Engelsen, eventueel weer tafeltennissen, steevast om 17.30 een biertje en Annelies een witte wijn. Bij aankomst en vertrek immer op een strategische positie om maar niets van het aan- en afmeren van deze oceaanreus te missen. Dat is elke keer een belevenis, morgen het naderen van New York bij zonsopkomst bijvoorbeeld, en het vertrek des avonds, moet fantastisch zijn. Gaan we zien, verder is er slecht weer voorspeld voor de grote oversteek. U hoort nader.

Mijn (A) dag aan boord wordt gedomineerd door de fitness klassen, vaak voorafgegaan door een paar rondjes op het dek lopen om warm te draaien. Pilates, kickboxen, spinning, aerobics, et cetera. Heel prettig om daar nu echt de tijd voor te hebben (minimaal 2 uur per dag). Het body fat percentage daalt gestaag. Ook tijd voor een bezoekje aan de spa. Of in de zon liggen aan het dek. Daarnaast af en toe een les tapdansen of jazzballet of een kookdemonstratie. Ik zit ook graag in de bibliotheek waar ze een enorme verzameling reisboeken hebben. Het is aangenaam om je rustig lezend en bladerend voor te bereiden op een nieuw reisdoel. Er zijn ook altijd lezingen over alle locaties, maar die vallen soms tegen. Ook het fotograferen en het organiseren van de foto’s is een prettige bezigheid. En er is altijd zoveel te zien aan boord en in havens. Dat had ik tevoren niet gedacht aangezien ik nogal gehecht ben aan allerlei dat op het land groeit en bloeit, meer een landrot ben.

Na het diner gaan we soms naar de film, een enkele keer naar de show en vaak kijken we naar onze eigen dvd’s in de eigen hut. We hebben genoten van de laatste twee seizoenen van ‘The Wire’ (thanks Matt!). Dan zijn er nog de cocktailparty’s en de wijnproeverijen en genoeg gelegenheden om allerlei mensen te spreken. Maar gelukkig ook voldoende mogelijkheid om je terug te trekken op je eigen balkon of hut met een roman.

New York

De QM2 legt aan in Brooklyn en om 7.15 zitten we in de bus die ons naar 43 Street/7th Avenue brengt. De vorige keer dat we (met onze 4 kinderen) in New York waren was het winters koud. Vandaag is het lente. Er bloeien veel tulpen in parken en perkjes. Heerlijk om rond te slenteren en veel inkopen te doen. Vooral sportkleding slaan we in. Wel balen dat de bus om 3 uur alweer vertrekt. Hier zou de boot toch echt twee dagen moeten liggen.

Vanaf 5 uur is er een ‘sail-away party’ op het achterdek zoals bij iedere afvaart. Wel bijzonder om het Vrijheidsbeeld langzaam te zien verdwijnen bij de klanken van klassiekers als ‘love me tender’ van Elvis Presley.

Ja, heerlijk om weer in New York, speciaal Manhattan, te zijn. Vlak voor en tijdens het vertrek hebben we met ongeveer het gehele New Yorkse politiekorps kennis gemaakt. Helikopters van NYPD cirkelden in grote getale om ons heen. QM2 komt wel vaker in NY in haar hoedanigheid van Oceanliner (NY-Southampton v.v., als zij geen cruise maakt), dus waarom zo’n grote politiemacht? Ineens stonden er zelfs twee agenten aan boord tussen alle gasten van de party. Ik geloof niet dat ze naar iets op zoek waren, want ze lieten zich graag met diverse gasten op de foto zetten. ‘Security’, zullen we maar zeggen, overigens vrijwel overal waar we geweest zijn. Annelies beschouwt mij als behorend tot de ‘boordpolitie’ (ik zou nogal scherp opletten of iedereen zich wel aan de regels houdt, hoe komt ze erbij?), dus je moet het misschien meer zien als bezoek van collega’s.

Nu nog 6 dagen aan boord waarbij voor het eerst sinds de golf van Biskaje weer van een ruwe zee sprake is. Het slaapt iets minder goed omdat je enigszins heen en weer rolt. En het loopt overdag weer wat onvaster. Maar we zijn niet zeeziek. En het is ook wel weer eens spannend om mee te maken. We hebben zo’n rustige zee gehad tot nu toe. Vannacht werd er uit eerbetoon door de QM getoeterd vlak bij de plek waar destijds (ook rond half april) de Titanic is gezonken.

Verder hebben we deze week afscheidsetentjes met allerlei mensen. ‘’Farewell party’ van de fitnessgroep. Afscheid van de obers en onze geliefde Heidi, ‘stewardess’(kamermeisje). En er komt nog een laatste cocktailparty vanaavond. Gisteren (19 april) hadden we een private cocktailparty met een Nederlands stel in de hut (‘om alle open flessen op te maken’, dat hebben we geweten) en daarna nog een etentje met een ander stel, gezellig.

Donderdag 22 april zitten we in de bus van Southampton naar Amsterdam. Hopelijk is het vliegverkeer hervat en loopt ons transport via de ferry Dover-Calais daardoor geen gevaar.

Dit is dus ons laatste verslag. We hebben het erg leuk gevonden om de verslagen te schrijven en nog leuker om jullie reacties te lezen. Bedankt voor het ‘meereizen.nl’!

We hebben enorm genoten van de reis (45000 zeemijlen) en hebben ons nog nooit zo ontspannen gevoeld als nu. We hebben ook wel weer zin om naar huis te gaan en iedereen weer te zien. Gelukkig gaan we niet direct aan het werk, zodat we eerst nog kunnen wennen aan het gewone leven in Amsterdam. Ja, en we hebben ontzettend veel indrukken opgedaan, veel geleerd over de wereld, veel anderen, maar ook onszelf en elkaar ontmoet en er blijft heel veel om over na te denken. Na aankomst in Amsterdam blijven we nog twee weken ondergedoken waarna wij op 10 mei weer aan het werk gaan. Dank en liefs vanaf een inmiddels stormachtige Oceaan.

20 april 2010