laatste verslag

Reisverslag 8: Laatste verslag

Rio de Janeiro (zaterdag 3 april)

Van meerdere onverdachte zijden hadden wij begrepen dat je Rio niet ‘on your own’ moet doen. Berovingen, ontvoeringen (ik verstond ‘onthoofdingen’, maar dat komt door mijn beroepsgedeformeerde geest) van vooral toeristen zouden aan de orde van de dag zijn. Hoewel wij in wezen onverschrokken van aard zijn, leek het ons toch beter maar met een door Cunard georganiseerde tour mee te gaan. De onze heette ‘scenes of Rio’, we zagen (hoofdzakelijk vanuit de bus, een tour met ‘minimal walking’) de bekende hoogtepunten, de beroemde stranden Copacabana en Ipanema, de Sugar Loaf Mountain en het bekende kolossale Christusbeeld, in de steigers overigens en het grootste deel van deze dag in de wolken (van zichzelf, als het ware).

De gids in de bus vertelde het een en ander over de geschiedenis van Brazilië, het Portugees kolonialisme en de huidige stand van zaken. De tegenwoordige president Lulu is zeer populair. Brazilië heeft relatief weinig last (gehad) van de economische crisis, de werkloosheid is het laagste van heel Zuid Amerika (6,7%) en in Rio zelfs nog lager. Lulu, die, naar zeggen van de gids, zijn lagere school niet heeft afgemaakt, heeft in de zeven jaar van zijn regime 14 nieuwe universiteiten gesticht, terwijl de vorige president (ik geloof dat hij Cardozo heet) hoogleraar sociologie aan Harvard en de Sorbonne in de twee termijnen die hij uitdiende geen enkele universiteit van de grond bracht. Voor wat het waard is.

De verschillen tussen arm en rijk zijn nog enorm en de aanblik van de z.g. favela’s, de krottenwijken waar het bevoegd gezag niets meer te vertellen zou hebben, stemmen niet hoopvol (zie foto).

Men verheugt zich in Brazilië overigens erg op het komende WK en ook op 2014 wanneer Brazilië zelf gastheer is. Waar in Zuid Afrika toch vooral rugby en in mindere mate cricket de nationale sport lijkt te zijn, is dat in Brazilië absoluut het voetbal. We gaan het zien.

Na vier uur was de bus weer terug en hadden we nog een tweetal uren over en zijn we met een shuttle-bus van de firma H. Stern weer naar het centrum gebracht. Ik had nog nooit van die naam gehoord. Het blijkt een immens en wereldwijd vertakt bedrijf te zijn, gespecialiseerd in de productie en verkoop van edelstenen. Heel subtiel en geruisloos werden wij na aankomst het bedrijf binnengeloodst, terwijl we graag toch nog een klein beetje ‘on our own’ in een veilig gebied de stad wilden ‘ondergaan’. We konden kennismaken met het productieproces van de edelstenen en de eindresultaten. Die kennismaking werkten we soepel af en snel wilden we richting uitgang, maar dat was niet de bedoeling. Willen meneer en mevrouw (overigens net als de vele andere QM2 gasten) misschien niet eerst even een kopje koffie, of iets anders, er komt zo een Nederlands sprekende mevrouw u even wat mooie stenen laten zien. Overigens allemaal hele mooie oorbellen, kettingen, ringen en dergelijke, niets mis mee en een ring waar Annelies even iets langer naar keek konden ze zelfs aanbieden (‘zonder Braziliaanse belasting!’) voor omgerekend slechts ongeveer USD 3680,- Wat wil je nog meer? We hebben mevrouw beleefd bedankt voor de heerlijke Braziliaanse koffie, in maanden niet zo’n lekkere koffie gedronken. Daarna nog even het strand van Ipanema betreden en met de shuttle op tijd weer naar QM2.

Een dag is veel tekort om echt een indruk van Rio te krijgen. Als de kennismaking vooral vanuit een bus plaats vindt, dan blijft het iets houden van een film die zich voor je afspeelt, je wordt geen deelgenoot. Dat geldt overigens voor meerdere plekken waar we geweest zijn.

Een aanvulling over de ‘dresscode’ in Rio de Janeiro ( spreek uit : Hio). In folders en reisgidsen wordt hoog opgegeven over de prachtige mensen die zich op de stranden zouden bevinden in kleding die meer op dental floss lijkt dan op textiel. Bij onze aanschouwing viel iets anders op. Inderdaad zijn de mensen schaars gekleed en niet alleen op het strand, ook in de stad. Voor vrouwen (ook van mijn leeftijd) bestaat het kostuum overwegend uit een bikinitopje en een korte broek, een dracht die voor velen niet zo flatteus uitvalt. Nou zijn wij op de boot wel wat gewend, maar je mist toch wel de elegantie van bijvoorbeeld de Italianen.

Je zou hier inderdaad langer moeten zijn om te ervaren wat het klimaat en de dominant aanwezige stranden in de stad zelf precies betekenen voor de levensstijl van de bevolking. (Vandaag is geen goede graadmeter want het weer is niet zo mooi). Zijn ze hier zo spontaan en exotisch als vaak beschreven? De samba is inderdaad een prettige en opzwepende muziekstijl. We hebben de plaats gezien waar het jaarlijkse Carnaval wordt gehouden. Een enorm spektakel waar een erg groot deel van de bevolking aan deelneemt. We hebben er wat filmpjes van gezien. Dat heeft inderdaad iets extravagants en joyeus. En de Caipirinha (cocktail met suiker, lime en cachaça) vloeit rijkelijk. Wij hebben hem op de boot gedronken. Erg zoet en waarschijnlijk heerlijk als het heel heet is.

Op de dag dat wij er zijn is het wel warm maar zwaar bewolkt en de dag erna blijkt er een enorme stortbui geweest te zijn waardoor een modderstroom langs de wankele krottenwijken ging en 100 mensen zijn overleden!

We vertrekken licht gefrustreerd. Eigenlijk hebben we van Zuid Amerika maar zo weinig gezien. Ja, zo arrogant wordt je op een wereldreis. We hopen er nog eens te komen.

En dan weer een paar dagen aan boord. Om twee minuten voor twaalf elke dag geeft ‘de brug’ aan dat men precies om twaalf uur even alle hoorn en toeters test zoals ‘bij ons’ elke eerste maandag van de maand. Direct daarna volgt dan het dagelijkse praatje van de captain over de positie van het schip, de koers, de diepte van de zee, de afgelegde zeemijlen van de laatste 24 uur, de nog af te leggen afstand tot de volgende haven, de weersverwachting, een waarschuwing tegen verbranding door de zon (al heel wat verschroeid vleesch gezien hier) en het ’s avonds goed vastzetten van breekbaar materiaal. Het praatje wordt steevast afgesloten met een typisch Engelse mop. Dat is wel vaak lachen. Op 1 april, ik wist niet dat men ook in Engeland daar een speciale betekenis aan toekende kende, kwam er niet om 12 uur, maar om 10 uur in de ochtend een mededeling van de captain over de boordradio ‘for all guests and crew’. Hij sprak met gedragen stem, licht geëmotioneerd maar wel gedecideerd, dat hij vanochtend gebeld was door de voorzitter van de Raad van Bestuur van Cunard Lines met een heel vervelend bericht: dat de economische crisis al tot veel ellende had geleid, ook in de scheepvaart, dat er sprake was van faillissementen, dat ook Cunard genoodzaakt was, hoe vervelend ook, harde maatregelen te nemen en dat dat in concreto voor QM2 het volgende inhield. Daarbij somde hij een groot aantal dingen op waarvoor met ingang van vandaag extra betaald diende te worden, ik ben ze bijna allemaal vergeten, maar dat er bijvoorbeeld geen keuzemenu meer zou zijn, maar elke dag nog maar een enkel gerecht, dat er een toeslag voor het schoonmaken van de hut kwam, dat er voor voorstellingen in het theater, in de bioscoop extra betaald moest worden, dat soort zaken. Dat hij rekende op ieders solidariteit in dezen om het aantal ontslagen van de bemanning tot een minimum te beperken en dat hij bereid was vanaf 11 uur in de Queens Room vragen van crew en gasten te beantwoorden. Voor die bijeenkomst moest overigens ook betaald worden…..

Het schijnt tot een kleine volksoploop bij het pursersoffice geleid te hebben. Om 12 uur zei de captain dat hij opnieuw met de voorzitter gesproken had en dat deze, gezien het grote aantal reacties, besloten had de maatregelen voorlopig in te trekken. Ik heb er erg om moeten lachen.

Ja, en dan onze Nederlandse kolonie aan boord. Dat is een verhaal apart. Omdat inmiddels een aantal Nederlanders ook onze website leest, moet ik terughoudend zijn in het schrijven, als ik tenminste nog levend van boord wil in Southampton. Er zijn ongeveer 60 Nederlanders die de hele reis maken. Op de cocktailparty’s die af en toe gegeven worden zijn de Nederlanders oververtegenwoordigd, vermoedelijk omdat het gratis is. Allemaal helemaal niet erg en de hebberigheid geldt niet alleen ons Hollanders. Het leven zelf, zullen we maar zeggen. Interessanter wordt het als iemand gaat vertellen wat hij voor de reis betaald heeft. En of diegene nu juiste informatie verstrekt of niet, zoiets geeft veel rumoer. Ik ken inmiddels al 2 mensen die min of meer full-time bezig zijn uit te zoeken hoe dat dan allemaal kan en waarom hij wel en zij niet, en zo. Je moet er maar zin in hebben. Maar dit zijn hoofdzakelijk beroepscruisers die van het cruisen een levensvervulling hebben gemaakt en bezig zijn met het plannen van volgende reizen. Er is veel te vertellen over de onderlinge verhoudingen tussen de Nederlanders, maar dat doen we wel een andere keer. Mijn (doorgaans flauwe) grapjes worden overigens niet door iedereen even goed begrepen en/of gewaardeerd. Ik vraag bijvoorbeeld quasiargeloos in een gezelschap wel eens: “..vermoord!?” of “…overboord!?” als het gaat om iemand die gewoon ‘van boord’ is gegaan. Je ziet dan soms een erg verbouwereerd gezicht. Ik houd wel van een beetje jennen. Ik zeg dan maar dat ik niet goed hoor.

Op de cocktailparty van 7 april wat uitgebreider met de captain gesproken en gezegd wat wij zo waarderen in hem. Bijvoorbeeld hoe hij het personeel bedankt bij het ‘tenderen’ (wanneer we voor anker liggen), hoe hij bij het manoeuvreren bij aan- en afvaart de credits zo uitdrukkelijk aan de officier van dienst geeft, die hij dan met naam en toenaam noemt en hoe hij (tussen Perth en Mauritius) zo aardig met het Australische ‘zeilmeisje’ Jessica (pendante van de Nederlandse Laura Dekker) via de marifoon gesproken had. Jessica dobberde enkele honderden zeemijlen bij ons vandaan in haar piere eentje op die onmetelijk grote en diepe Indische Oceaan en hij sprak met haar op heel sensitieve en empathische manier; geen ruwe zeebonk onze captain en veel toegankelijker dan hete aardappel ‘Commodore’ Warner die in Hong Kong zijn plaats inruimde voor Bates. Bates zei in het besloten clubje overigens wel dat hij het volstrekt onverantwoord vond, dat meisje in haar eentje, maar dat dat wat hem betreft ook gold voor volwassen ervaren zeilers, nooit in je eentje gaan.

9 april Barbados

In Barbados (cruise-eiland in de Caribbean bij uitstek) waren die ochtend (9 april) ook net twee andere cruiseschepen gearriveerd, de Noordam van de Holland Amerika Lijn en de Caribbean Princess (van…?). Met QM2 was de haven vol en het eiland vergeven van de toeristen. Een regenachtige ochtend met een tiental anderen per busje een eilandtour gedaan, een niet heel bijzonder eiland (of raken we verwend?) met weer pijnlijk duidelijke verschillen tussen arm en rijk. Enkele prachtige resorts, met daartussen heel gammele huizen van golfplaten, veel stranden, maar het weer maakte de aanblik ervan niet aantrekkelijk. ’s Middags na lunch met het lokale bier Banks en ‘flying fish’ klaarde het weer op, in Bridgetown rondgelopen en wat souvenirs gekocht. Op tijd aan boord. De drie captains, zo bleek ’s avonds, hadden met elkaar geluncht. Bates en de captain van de Noordam kenden elkaar nog van de zeevaartschool, was kennelijk een gezellige lunch geweest en na uitvaren van de haven in de avond op zee nog wat afscheidsrituelen met getoeter en feestverlichting over en weer, leuk.

Fijn om gewoon even te kunnen bellen met de jarige Nikie (29 geworden!). Vanaf een dorpsplein in Bridgetown naar een restaurant in Florence. Leuk!

En op 12 april werd Paul 25 jaar! Hij was in Hongarije -wat een kosmopolitische kinderen!, en het bellen daarheen lukte helaas niet. Het wordt tijd dat we weer naar huis gaan. We missen onze kinderen. Maar hoe het zal zijn als niet meer je servet dagelijks voor je wordt uitgevouwen op je schoot (dekadentje van de week) dat valt nog te bezien. We hebben enerzijds veel zin om weer naar Amsterdam te gaan maar anderzijds is dit luxe leven waarbij je ook nog zoveel interessante dingen ziet verslavend.

(NB: ik ben eventueel bereid dat servet uit te vouwen als Annelies wel het kookwerk blijft doen.)

12 april Fort Lauderdale, Florida

Vandaag is het de ochtend uitgesproken slecht weer net als in Barbados. Het regent hard. In dit soort plaatsen waar het vooral om zee en zon draait is dat extra jammer. We kiezen er voor om niet naar Miami zelf te gaan wat toch nog een eindje rijden is maar ons te beperken tot Fort Lauderdale, het Venetië van Amerika, onderdeel van de ‘Gold Coast’ en bekend als party gebied (‘Fort Liquordale’). We besluiten om ons in een watertaxi (Hop-on-hop-off) rond te laten varen. De gids was voornamelijk bezig om de huizen van allerlei televisiesterren en andere bekende Amerikanen aan te wijzen. Hij vertelde ook steeds hoeveel miljoenen ze waard waren. Het geheel deed denken aan een boottochtje door Vinkeveen waar veel bekende Nederlanders wonen. De krokodillen hebben we gemist, maar we moesten toch al naar Artis om wat wilde dieren te zien, dus die nemen we mee.

Prettig om even te winkelen: bijvoorbeeld een goede spijkerbroek gekocht (maatje kleiner!). Lekker geluncht waarbij de Amerikaanse porties direct opvallen. Ongelooflijk grote porties..

Toen we terug aan boord kwamen speelde in de lounge het strijkkwartet uit de Oekraïne dat al vanaf het begin van de reis aan boord is. Dat is dan heel prettig thuiskomen! ‘s Avonds naar de bioscoop aan boord: Slumdog Millionaire gezien. Wel ironisch na zo’n dag naar de ‘rich and famous’ gekeken te hebben!

Ja, Fort Lauderdale, erg private is het daar overigens allemaal niet. We hebben het jacht van b.v. iemand als Gene Hackman (o.a. The French Connection) gezien. Zelf hoopte ik Pamela Anderson nog in haar tuin aan te treffen, maar die woont er geloof ik niet. Maar als je daar woont en je heet toevallig wel Pamela Anderson, dan kun je beter op zolder gaan zitten, want al die toeristen die graag je voorgevel willen komen bekijken is natuurlijk ook geen pretje. Enfin, beetje opgeblazen allemaal. ‘Dit is het huis waar…..’, en dan hoor je b.v. dat tennisster Chris Evertt daar haar jeugd heeft doorgebracht (nou en?), zoiets, niet allemaal heel erg boeiend.

En wat doen wij zo de hele dag aan boord als we niet aan land zijn?

We zijn zeer matig met eten en drinken (op een enkele uitspatting na) en gaan vroeg naar bed en vroeg op. Annelies begint bijtijds aan haar ‘gymclasses’ en ik speel tafeltennis op inmiddels hoog niveau, begin als gevaarlijke outsider een serieuze kandidaat voor het kampioenschap van QM 2 te worden. Daarna ga ik ook af en toe naar de gym, doe mijn eigen ‘classes’, luister trouw naar de mededelingen van de captain kort na 12-en, ’s middags lezen, internetten, muziek luisteren en/of veel ouwehoeren en vooral veel lachen met en om boordgenoten, Nederlanders, Amerikanen, Australiërs en Engelsen, eventueel weer tafeltennissen, steevast om 17.30 een biertje en Annelies een witte wijn. Bij aankomst en vertrek immer op een strategische positie om maar niets van het aan- en afmeren van deze oceaanreus te missen. Dat is elke keer een belevenis, morgen het naderen van New York bij zonsopkomst bijvoorbeeld, en het vertrek des avonds, moet fantastisch zijn. Gaan we zien, verder is er slecht weer voorspeld voor de grote oversteek. U hoort nader.

Mijn (A) dag aan boord wordt gedomineerd door de fitness klassen, vaak voorafgegaan door een paar rondjes op het dek lopen om warm te draaien. Pilates, kickboxen, spinning, aerobics, et cetera. Heel prettig om daar nu echt de tijd voor te hebben (minimaal 2 uur per dag). Het body fat percentage daalt gestaag. Ook tijd voor een bezoekje aan de spa. Of in de zon liggen aan het dek. Daarnaast af en toe een les tapdansen of jazzballet of een kookdemonstratie. Ik zit ook graag in de bibliotheek waar ze een enorme verzameling reisboeken hebben. Het is aangenaam om je rustig lezend en bladerend voor te bereiden op een nieuw reisdoel. Er zijn ook altijd lezingen over alle locaties, maar die vallen soms tegen. Ook het fotograferen en het organiseren van de foto’s is een prettige bezigheid. En er is altijd zoveel te zien aan boord en in havens. Dat had ik tevoren niet gedacht aangezien ik nogal gehecht ben aan allerlei dat op het land groeit en bloeit, meer een landrot ben.

Na het diner gaan we soms naar de film, een enkele keer naar de show en vaak kijken we naar onze eigen dvd’s in de eigen hut. We hebben genoten van de laatste twee seizoenen van ‘The Wire’ (thanks Matt!). Dan zijn er nog de cocktailparty’s en de wijnproeverijen en genoeg gelegenheden om allerlei mensen te spreken. Maar gelukkig ook voldoende mogelijkheid om je terug te trekken op je eigen balkon of hut met een roman.

New York

De QM2 legt aan in Brooklyn en om 7.15 zitten we in de bus die ons naar 43 Street/7th Avenue brengt. De vorige keer dat we (met onze 4 kinderen) in New York waren was het winters koud. Vandaag is het lente. Er bloeien veel tulpen in parken en perkjes. Heerlijk om rond te slenteren en veel inkopen te doen. Vooral sportkleding slaan we in. Wel balen dat de bus om 3 uur alweer vertrekt. Hier zou de boot toch echt twee dagen moeten liggen.

Vanaf 5 uur is er een ‘sail-away party’ op het achterdek zoals bij iedere afvaart. Wel bijzonder om het Vrijheidsbeeld langzaam te zien verdwijnen bij de klanken van klassiekers als ‘love me tender’ van Elvis Presley.

Ja, heerlijk om weer in New York, speciaal Manhattan, te zijn. Vlak voor en tijdens het vertrek hebben we met ongeveer het gehele New Yorkse politiekorps kennis gemaakt. Helikopters van NYPD cirkelden in grote getale om ons heen. QM2 komt wel vaker in NY in haar hoedanigheid van Oceanliner (NY-Southampton v.v., als zij geen cruise maakt), dus waarom zo’n grote politiemacht? Ineens stonden er zelfs twee agenten aan boord tussen alle gasten van de party. Ik geloof niet dat ze naar iets op zoek waren, want ze lieten zich graag met diverse gasten op de foto zetten. ‘Security’, zullen we maar zeggen, overigens vrijwel overal waar we geweest zijn. Annelies beschouwt mij als behorend tot de ‘boordpolitie’ (ik zou nogal scherp opletten of iedereen zich wel aan de regels houdt, hoe komt ze erbij?), dus je moet het misschien meer zien als bezoek van collega’s.

Nu nog 6 dagen aan boord waarbij voor het eerst sinds de golf van Biskaje weer van een ruwe zee sprake is. Het slaapt iets minder goed omdat je enigszins heen en weer rolt. En het loopt overdag weer wat onvaster. Maar we zijn niet zeeziek. En het is ook wel weer eens spannend om mee te maken. We hebben zo’n rustige zee gehad tot nu toe. Vannacht werd er uit eerbetoon door de QM getoeterd vlak bij de plek waar destijds (ook rond half april) de Titanic is gezonken.

Verder hebben we deze week afscheidsetentjes met allerlei mensen. ‘’Farewell party’ van de fitnessgroep. Afscheid van de obers en onze geliefde Heidi, ‘stewardess’(kamermeisje). En er komt nog een laatste cocktailparty vanaavond. Gisteren (19 april) hadden we een private cocktailparty met een Nederlands stel in de hut (‘om alle open flessen op te maken’, dat hebben we geweten) en daarna nog een etentje met een ander stel, gezellig.

Donderdag 22 april zitten we in de bus van Southampton naar Amsterdam. Hopelijk is het vliegverkeer hervat en loopt ons transport via de ferry Dover-Calais daardoor geen gevaar.

Dit is dus ons laatste verslag. We hebben het erg leuk gevonden om de verslagen te schrijven en nog leuker om jullie reacties te lezen. Bedankt voor het ‘meereizen.nl’!

We hebben enorm genoten van de reis (45000 zeemijlen) en hebben ons nog nooit zo ontspannen gevoeld als nu. We hebben ook wel weer zin om naar huis te gaan en iedereen weer te zien. Gelukkig gaan we niet direct aan het werk, zodat we eerst nog kunnen wennen aan het gewone leven in Amsterdam. Ja, en we hebben ontzettend veel indrukken opgedaan, veel geleerd over de wereld, veel anderen, maar ook onszelf en elkaar ontmoet en er blijft heel veel om over na te denken. Na aankomst in Amsterdam blijven we nog twee weken ondergedoken waarna wij op 10 mei weer aan het werk gaan. Dank en liefs vanaf een inmiddels stormachtige Oceaan.

20 april 2010

Mauritius, Zuid-Afrika en St Helena

Mauritius en Zuid Afrika en Sint Helena

Na een heerlijk rustige periode van 5 dagen aan boord gaan we zondag 20 maart naar Mauritius, een eiland ten oosten van Madagaskar waar onze wegen zich splitsen. Toon gaat golf-en en Annelies gaat het binnenland verkennen. Daarna komen we na een zee-dag aan in Durban waar wij van boord gaan en direct een vlucht nemen naar Kaapstad waar we met zijn tweeën 4 dagen hebben om Kaapstad en omgeving te bezoeken. Na weer drie dagen aan boord belanden we in Sint Helena. We zijn inmiddels al ver over de helft van de reis heen en eigenlijk op de terugweg...

20 maart Mauritius

Het suikereiland is inmiddels wat veranderd. Rond 1600 hebben Nederlanders (in bijna alle plaatsen waar we komen speelt ons ondernemende volkje een rol in de geschiedenis) het suikerriet hier gebracht vooral om er rum van te kunnen maken. Het eiland dankt zijn naam aan Maurits van Nassau, stadhouder van de Nederlanden in 1598. Inmiddels is ook hier het toerisme de belangrijkste bron van inkomsten geworden. Daarna textiel en daarna pas de suiker en de rum. Er is veel armoede en er zijn geen sociale voorzieningen.

Aan de kusten met vaak prachtige zandstranden zijn vele luxe ressorts verrezen. En ook in het binnenland is duidelijk dat men van ieder watervalletje en krater een toeristische ‘event’ probeert te maken. Maar het moet gezegd dat de natuur ook overweldigend mooi is. Jammer dat de Dodo (vogel) die hier zijn thuisbasis had- is uitgestorven want hij had hier niet misstaan. De temperatuur is hier altijd goed maar het is erg vochtig en daarom wat zwaar.

De hindoe godsdienst is dominant op het eiland. Er staat een krankzinnig groot beeld van de godin Shiva en een tempel met weer vele beelden en bloemen. Erg kitscherig ziet het eruit (maar dat vind ik waarschijnlijk omdat ik er veel te weinig van weet). Ik ben ook gezegend door een geestelijke en kreeg daarbij een klodder rode verf op mijn voorhoofd. Veel geluk en voorspoed voor mij en mijn familie. Heel zoet (en heel anders dan de hel en verdoemenis van de gereformeerde kerk uit mijn jeugdjaren).

Een lekkere lunch waarbij opviel dat men hier het recept van Magda van de jaarlijkse FPD- barbecue heeft overgenomen: geroosterde bananen met rum! Het vond gretig aftrek.

Die heb ik gemist, maar dat kan ik in juni gelukkig inhalen. Ik ben met een Nederlandse man ‘van middelbare leeftijd’, met een aanzienlijk lagere handicap (voor de niet golfers: een aanzienlijk begaafdere golfer) naar de andere kant van het eiland gereden (en had zo mijn eigen tour, maar zonder fototoestel) en heb daar een partijtje gegolfd op een prachtige baan bij het resort Bel Ombre. De collega golfer deed de onderhandelingen met de taxichauffeur; dan merk je dat mensen uit ‘het zakenleven’ dat voortvarender doen, om het maar netjes te zeggen. Maar al met al had de chauffeur er een mooie en toch goed betaalde klus aan en wij een prachtige tour over het eiland. De baan was mooi, de entourage schitterend, maar ‘ombragieus’ was het niet erg. En het vertoonde spel van ondergetekende was zo matig, begin van het seizoen zullen we maar zeggen, dat de greenkeepers nog weken werk hebben met het herstel van de baan. Die zegeningen die Annelies ontving voor voorspoed en geluk voor de familie hadden kennelijk geen betrekking op mij. Verdere indrukken: prachtige natuur, warm en vochtig, arm. Aankomst en vertrek van QM2 werd itt Australië maar door een handjevol mensen gadegeslagen.

23,24,25 en 26 maart Kaapstad en omgeving

Kaapstad

Op 23 maart is het dan zover. We staan ruim een uur in de rij bij de douane. De QM2 komt voor het eerst in Durban en men is nog niet afgestemd op deze grote aantallen mensen (hopelijk is dat anders bij de worldcup!).

Aan wal staat iemand ons op te wachten en worden we naar het vliegveld gebracht. We krijgen een map met vouchers en kaarten en een gedetailleerde reisbeschrijving. We zijn onder de indruk van de volledigheid en duidelijkheid van de in het Nederlands gestelde informatie van dit reisbureau waar we dankzij een tip van Quin (Quin, hartelijk dank!) al in Nederland mee in email-contact waren.

We vliegen met een Airbus (319, AJV) in 2 uur van Durban naar Capetown waar we onze huurauto ophalen, een Toyoto Corolla. Het links rijden valt in het begin niet mee! We checken in bij het hotel aan de voet van de Tafelberg, maar eigenlijk ligt heel Kaapstad aan de voet van de Tafelberg. ‘S middags maken we een toer (in een zg Hop-on-hop-off bus) door de stad. We zien onder andere het stadhuis met het balkon vanwaar Nelson Mandela in 1990 zijn allereerste toespraak hield na zijn vrijlating uit de gevangenis op Robbeneiland (gelegen vlak voor de kust van Kaapstad). Kaapstad is zich duidelijk aan het opmaken voor de wereldkampioenschappen voetbal in juni: er zijn veel wegwerkzaamheden om wegen te verbreden.

Aan het einde van de middag rondgewandeld in het Waterfront, een levendig complex van terrassen en winkels rond het havenbekken met veel vertier en een aantal mooie oude gebouwen. Autovrij en gezellig. Erg leuke winkels met veel Afrikaanse kunst. ’s Avonds hebben we afgesproken met nicht Maartje, een ondernemende studente die haar stage loopt in Kaapstad. We zoeken een zo Afrikaans mogelijk restaurant en Maartje vertelt over het leven in Kaapstad. Dit deel van de stad is zo modern en westers dat het soms moeilijk is om je te realiseren dat dit Afrika is. Wel Afrikaans is het werktempo, dat voor Nederlandse maatstaven erg laag ligt. Maartje geniet erg van de sfeer en de omgeving en het klimaat. Helaas zijn wel al haar elektronische spullen inmiddels gestolen. Dat is een realiteit van het leven hier waar wij als toeristen ook voortdurend voor gewaarschuwd worden. Er is helaas nog steeds veel armoede. Het is een lekker en gezellig dinertje en Maartje brengt ons terug naar het hotel in haar flitsende autootje.

Kaap schiereiland en Stellenbosch

24 maart rijden we langs de Atlantische kust naar het Cape Point natuurreservaat waar ook Kaap de Goede Hoop te vinden is. De meest zuidwestelijke punt van Afrika.

De Atlantische kust is erg mooi door de vele baaien en kliffen. Het natuurreservaat brengt prachtige uitzichten. Er staan veel borden met waarschuwingen mbt bavianen. Dat schept verwachtingen. Toen we uiteindelijk een groepje bavianen met jongen zagen was ik iets te enthousiast uit de auto gestapt met camera. Toon zag gelukkig dat er een baviaan achter de auto aan kwam lopen. Ik ben toen maar vlug weer ingestapt want zo’n beest schijnt razendsnel de auto in te gaan om voedsel te zoeken en ze zijn niet zachtzinnig. Later kwamen we nog geregeld groepjes bavianen tegen die plotseling de weg over steken.

Door het natuurpark is het prachtig wandelen en omhoog klimmen naar Cape Point. Kaap de Goede Hoop valt vergeleken daarmee een beetje tegen. Het is een winderig stukje strand met een bord waar Kaap de Goede Hoop op staat.

Daarna naar het noorden langs de Indische oceaan: False Bay. Ook weer mooie uitzichten. En een pinguïnkolonie in Boulders Bay. De Afrikaanse pinguïn is net iets minder parmantig dan die uit Artis maar toch leuk om te zien. Prima geluncht in een visrestaurant.

Op weg naar de wijngebieden. Onderweg kwamen we langs townships die een vreselijk armoedige indruk maakten. We kwamen ook in een flink moreel dilemma terecht toen we bij een luxe wijnhuis de weg vroegen naar Stellenbosch. Twee zwarte vrouwen vroegen of ze met ons mee konden rijden. We waren zo sterk geadviseerd om nergens iemand mee te nemen en zelfs niet uit de auto te stappen als iemand voor lijk op straat lag. Dat zou een overvaller kunnen zijn. We zeiden dus nee. Maar toen we langs de valleien met wijnstokken reden en al die zwarte mensen langs de weg kilometers zagen afleggen te voet, kregen we spijt.

De terreinen en de wijnhuizen zien er allemaal welvarend en luxe uit, maar dat geldt kennelijk niet voor de mensen die er het werk doen. Van de zwarte ober in het hotel hoorden we later ook dat er sinds Mandela wel veel veranderd is maar het minst hier in de omgeving van Stellenbosch. De witte wijnboeren praktiseren nog steeds geen gelijkwaardigheid. De criminaliteit staat vast in verband met de slechte sociale situatie van de mensen en de boosheid daarover. Er is weinig hoop op verbetering en helemaal geen vertrouwen in de huidige president die er 5 vrouwen en 2 maîtresses op na houdt die allemaal met hun kinderen rijkelijk onderhouden worden van het belastinggeld. Zoals de ober zei: hoe kan een man met zoveel vrouwen nog tijd hebben om te regeren?

Stellenbosch zelf is een aardige plaats met een 18^e eeuwse Hollandse atmosfeer en architectuur. Alle eikenbomen geven ook die Hollandse touch. En de namen: dorpsstraat, oude werf, de gereformeerde jongelingenbond, oom samie se winkel, et cetera.

Overnachting in Auberge Rozendal waar een discrepantie opdook tussen de folder en de realiteit. Waar de folder sprak over een wine estate bleek de wijnboer met pensioen en niemand had het werk overgenomen dus de druiven stonden te verdrogen op het land. Er was alleen nog een azijn bedrijfje in werking. Drinkazijn, die we vòòr het diner aangeboden kregen. Gaat wel. Het zou medicinale krachten hebben. Een flinke tegenvaller, speciaal voor de chauffeur was het zwembad, dat ‘unfortunately’ net dezer dagen in reparatie was. We kregen het vermoeden dat dat al heel wat dagen zo was.

Anderzijds ging er ook een speciale charme uit van deze vergane glorie. De kamer was prima verzorgd met veel leuke details zoals bloemen overal. Het bleek dat een zwarte man en zijn vrouw die al 36 jaar in dienst van de wijnboer waren alles regelden en dat deden ze prima. Het diner was geen keuze menu, maar wat we kregen was erg lekker. En de wijn van eigen merk ook. De ober vertelde graag over de situatie in zijn land en had hoop op de toeristen die het bewind een spiegel voor zou houden, want zij zeggen wel altijd ‘sir’ tegen zwarte mensen...

25 maart bergpassen en wildpark

De volgende dag reden we een mooie route naar het noorden. Eerst weer mooie valleien met druivenstokken. Allengs werd het wilder met hogere bergen en spannende bergpassen. Daarna weer een kennelijk heel vruchtbaar gebied met olijf- en vruchtboomgaarden. Zo te zien werd alles door zwarten met de hand geplukt.

Na Ceres is er steeds meer onontgonnen gebied met veel zandstenen rotspartijen. Aan deze westzijde van het Afrikaanse hoogplateau woonden vroeger de bushmen. Na een aantal uren op een onverharde grindweg te hebben gereden komen we aan in het Kagga Kamma Private Game Reserve in het zuiden van de Cederberg Conservancy. Een totaal geïsoleerde verblijfplaats in een indrukwekkend natuurgebied met steppen, bergen en vreemde rotspartijen. Ons slaapverblijf is geheel in stijl in de rotsen gemaakt. Alles is ecologisch verantwoord en het elektrische licht gaat om 22.30 uit en wordt vervangen door kaarslicht om zoveel mogelijk in het stenen tijdperk te blijven. Gelukkig wel goede bedden, zwembaden e.d. De middag bij het zwembad doorgebracht om bij te komen van de rit. Aan het einde van de middag met de wildbewaarder (wij waren de enige deelnemers) in een open 4x4 safari voertuig naar een punt gereden vanwaar de zonsondergang goed te zien was. Daar werd ook een borrel geschonken. En we kregen veel uitleg over natuurfenomenen en de pogingen hier om de natuur ook echt zijn gang te laten gaan. Helaas was nergens wild te zien. We werden wat wantrouwig toen bleek dat er hier nog nooit een luipaard was aangetroffen terwijl dat wel vermeld was. Er bleken alleen voetafdrukken van een luipaard te zijn gezien!

Ook stoorde af en toe de dogmatiek van de gids. Zoals veel bevlogen mensen was er weinig humor te bespeuren. Toen we een colafles aantroffen raakte hij echt van slag: ‘hier breekt mijn hart van’ zei hij. Maar anderzijds had hij ongelooflijk veel kennis en raakten we echt onder de indruk van de onbedorven natuur.

Na een lekker diner (met nog 3 andere gasten, toevallig ook Nederlanders) bij het kampvuur was er ’s avonds nog de mogelijkheid om sterren te kijken met een telescoop wat een belevenis is omdat het firmament hier zo helder is.

26 maart Kagga Kamma

De volgende ochtend maakten we met de jeep een tocht naar een plek waar een aantal muurschilderingen van de bushmen uit de prehistorie geconserveerd waren. Met name trance dansen waren afgebeeld. Interessant.

En gelukkig hebben we op deze tocht toch nog wild gezien: zebra’s, die behoorlijk angstig werden toen ze ons opmerkten. Bontebokken en zwartwildebeest oftewel een gnu met een witte staart. We hebben dus de ‘Big 5’ niet gezien, de leeuw, luipaard, giraffe, nijlpaard en de buffel. Maar gelukkig hoorden we van andere gasten van de QM2 dat zij op andere excursies wel de big 5 zagen maar soms achter tralies. Toch maar weer eens naar Artis.

De terugreis naar Kaapstad was iets te krap gepland waardoor we toch wat angstig waren om de boot te missen. Een lekke band zou fataal zijn. Enfin, net op tijd alles gehaald. En al met al erg blij dat we deze tocht gemaakt hebben. Zuid Afrika willen we heel graag weer terug. Vooral vanwege de natuur, de kleuren en de geuren en niet vanwege de sociaal-politieke verhoudingen. Desmond Tutu heeft daar veel wetenswaardigs over te vertellen. En hij heeft er ook goed aan gedaan door een aantal dagen op de QM2 mee te varen: hij heeft een astronomisch hoog bedrag opgehaald voor zijn sociale projecten in Zuid Afrika.

Ik heb weinig toe te voegen aan het verslag van Annelies op een paar dingen na. Allereerst moet ik mijn opmerkingen over Tutu uit ons vorige verslag wel wat nuanceren. Ik zag zojuist (1 april) zijn toespraak die hij hier hield, herhaald op de boord t.v. Hij begon met een grapje: Hij was in 1996 in Atlanta bij de Olympische Spelen, zat met zijn vrouw in het openbaar vervoer en twee jongelingen kwamen op hem af en vroegen hem om zijn handtekening. Een vrouw die in de buurt zat, volgde onmiddellijk hun voorbeeld, kreeg ook de handtekening, liep vervolgens naar de twee jongens toe en vroeg: “… wie is die man!?”. Hij moest zelf in ieder geval erg om zijn eigen grap lachen en ik ook; hij kan wel relativeren. Hij vertelde verder over de historie van Zuid Afrika (Jan van Riebeek!), over de opkomst en ‘ondergang’ van het apartheidsregime, op een niet wetenschappelijke, maar speelse en ook emotionele wijze waarmee hij erg voor zich innam. Hij sprak over het bloedbad in Sharpville (township) in 1960 (dat onlangs herdacht werd), de opkomst van de antiapartheidsbeweging, de Nobelprijs die hij ontving in 1984, zijn bezoek aan Thatcher in 1987 en de voor iedereen in Zuid Afrika totaal onverwachte verklaring van toenmalig president De Klerk in 1990 waarin deze de afschaffing van de apartheid aankondigde, het toelaten van het ANC en de Communistische partij en, last but not least, de vrijlating van Nelson Mandela. Drie eeuwen van onderdrukking van de zwarte bevolking en dan de eerste verkiezingen in 1994. Tutu vroeg zich af wat De Klerk tot deze opmerkelijke stap bracht en noemde dat de peristrioka van Gorbatsjov en de ontwikkelingen in Europa daarbij mogelijk een rol hebben gespeeld. Tutu was 63 jaar, Mandela 74 toen zij voor het eerst hun stem konden uitbrengen en onze 18-jarigen weten straks op 9 juni als het ware niet beter. Hoe ver ligt dat nou helemaal achter ons? Tutu roemde de verdiensten van Mandela (geen vergelding maar verzoening), maar had zijn reserves bij Mbeki (‘his peculiar views about HIV and AIDS’) en Zuma. Hij bedankte het publiek (als pars pro toto voor de internationale gemeenschap) voor de geweldige steun uit het buitenland en het doorzetten van de boycots destijds. Er is veel veranderd maar er is nog steeds armoede, grote werkloosheid, criminaliteit en corruptie. Maar ook: de coach van het nationale rugbyteam De Springbokken is zwart en de speler van het jaar eveneens. Er is nog een lange weg te gaan, veranderingen gaan langzaam (zoals wij ook in Stellenbosch merkten). Maar wat is Zuid Afrika een fantastisch land, de natuur is overweldigend van schoonheid en het ruikt er zo lekker. Het nodigt uit meer te weten/lezen over de politieke en sociale ontwikkelingen. En Tutu mag toch wel blijven.

Ja, en verder wordt het ‘links rijden’ in een ander land, met alles andersom behalve de rem en het gaspedaal, als potentiële stressor, ernstig onderschat. Het duurde even voordat ik, als ik wilde afslaan, niet meer de ruitenwissers aanzette, maar het knipperlicht en bij de rotondes rechts voorrang gaf ipv van links; alles was toch andersom? Er zijn, althans voor zover mij nu bekend, door mijn toedoen geen doden gevallen. Als je net zo’n beetje alles door begint te krijgen na een dag of drie, ga je al weer weg. Voor die grindweg van 35 km zou je graag een terreinwagen gehad hebben, maar ‘onze’ Toyota Corolla deed het verder prima en we konden hem onbeschadigd en net op tijd weer inleveren in Cape Town. In Stellenbosch zagen we overigens, toen we verkeerd gereden waren, dat Ernie Els, als het met golfen niet meer wil lukken (maar hij schijnt nu juist zijn hoogtijdagen te beleven?), zich financieel geen zorgen hoeft te maken gezien zijn gigantische wijnproductiebedrijf.

30 maart Sint Helena

Sint Helena is een klein Engels eilandje midden in de Zuid Atlantische oceaan. Het is niet voor niks dat Napoleon in 1815 hierheen verbannen is want het is nog steeds erg afgelegen en moeilijk bereikbaar (en dus ook moeilijk om te ontsnappen).

Er is geen vliegveld en het is dus alleen toegankelijk vanaf de zee. Er is maar 1 pier en de bootjes van de QM2 konden dus ook maar één voor één aanleggen. Dat kost dus tijd.

Wij zijn inmiddels bedreven in dit soort dingen en hebben de zaken rustig een boekje lezend vanaf onze hut afgewacht.

Sint Helena is een lieflijk eiland en geweldig wandelgebied met een interessante semi tropische vegetatie. Er is nauwelijks vlak land, hoge rotsachtige bergen en diepe vaak erg groene valleien. Toeristisch zal het hier nooit echt worden want er zijn geen stranden. De mensen (4000) leven van visvangst en koffieplantages.

We hebben wat rondgelopen door Jamestown, waar we aankwamen. Een kleine plaats ingeklemd tussen twee bergen in. Niet ongevaarlijk want er komen soms stukken rots naar beneden. Geld om eea te repareren heeft de Engelse regering er kennelijk niet voor over. We zijn per taxi naar het onderkomen destijds van le pétit géneràl gegaan. Na zijn ontsnapping van Elba en het verlies bij Waterloo is hij met zijn staf hierheen verbannen. Een erg mooie en goed gelegen locatie! Geen straf om daar te mogen verblijven leek ons.

Nieuw Zeeland & Australie

Reisverslag 6

Australië en Nieuw Zeeland

We zijn opnieuw in een geheel nieuwe wereld aangekomen. Het vraagt heel wat van het integratievermogen! We kauwen nog op de ervaringen in Rabaul, krijgen dagelijks een uittreksel van het nieuws in Nederland, spreken hier veel Nederlanders, en nu al weer Down Under!

Maar Australië en Nieuw Zeeland zijn voor ons qua sfeer toch ook weer veel dichterbij dan Azië en Afrika.

28 februari Whitsunday Islands, Australië (voor anker)

Vandaag vroeg op om met een catamaran naar het grootste koraalrif ter wereld te gaan, The Great Barrier Reef (ons door veel vrienden sterk aangeraden). De catamaran voer op volle kracht 2 uur lang. We kwamen enigszins verdoofd van de herrie van de dieselmotoren aan. Plaats van aankomst bleek het Hardy Reef area, deel van het Marine National Park.

Om te gaan snorkelen bleken we een ‘stingersuit’ aan te moeten (zie foto’s), een compleet pak dat zoveel mogelijk bedekking geeft- om te voorkomen dat we door kwalletjes (stingers of jellyfish genoemd) gebeten zouden worden. De zee was behoorlijk onstuimig en er was veel stroming, wat minder gunstig is voor het helder zien van vissen en koralen. Dit is de dag van de aardbeving in Chili en de tsunami- waarschuwing, die ons wel deed huiveren vanwege alle kustgebieden die we nog aan zullen doen. Gelukkig werd de waarschuwing snel ingetrokken.

T heeft een tijdje gesnorkeld. Ik heb het snel opgegeven. Jeugdtraumaatje (nare badmeester met haak). Gelukkig was er een boot met glazen bodem waardoor ik toch veel van het prachtige koraal en van de vissen gezien heb (Op de foto’s komt de pracht niet goed tot uiting).

De hele dag erg heet en zwaar weer. Af en toe een klein buitje. Na het koraal nog even doorgebracht in een kustplaatsje: Abel Point Marina. Helaas mocht hier niet gezwommen worden vanwege dezelfde kwalletjes, die een dodelijke beet hebben. Een echte badplaats met een kunstmatig aangelegd lagoon om toch te kunnen zwemmen. Prachtig aangelegde parken met veel bloemen die net over het hoogtepunt heen zijn. Het is hier einde zomer. De baaien en het kustgebied zien er heel aantrekkelijk uit.

De heen- en terugvaart (2 groepen) van QM2 naar het Great Barrier Reef ging met twee grote, snelle catamaran schepen, elk uitgerust met twee krachtige diesels; we stoven met een vaart van ongeveer 50 km p/u vooruit. Ik heb er een filmpje van gemaakt, maar filmpjes kunnen om een of andere reden niet op de site. Mooi weer, maar een tamelijk ruwe zee en nogal wat gezichten trokken bleek weg van de deining. De bemanning verstrekte medicatie indien gewenst. Dat snorkelen was erg leuk, maar dat je nou zegt een ervaring om nooit te vergeten, dat was het nu ook weer niet. Een Nederlands paar dat niet snorkelde maar dook, noemde Bonaire waar het mooier duiken/snorkelen zou zijn; voor wat het waard is. Al met al wel een enerverende dag, ook omdat de catamaran ons niet terugbracht naar de boot, maar naar de wal en na bezoek aldaar we met de tender terugkeerden naar de boot. De wind was inmiddels flink toegenomen en het reisje met de overvolle tender stemde niet helemaal gerust. De tender is ook onze reddingsboot en hij bleek gedurende de reis van de wal naar het schip (ong. 40 min), behoorlijk water te maken. De bemanning heeft geleerd dan een vrolijk gezicht op te zetten en iedereen gerust te stellen, maar dat lukte maar ten dele, bij mij althans. En de tender dan ook bij stevige zeegang precies voor het gaatje te ‘parkeren’ en iedereen, ook de minder goed ter been zijnden, behouden aan boord te brengen, is een hele onderneming.

Donderdag 4 maart Auckland, Nieuw Zeeland

Hooggespannen verwachtingen vanwege het feit dat we hier 4 jaar geleden zo’n mooie en door Christine zo geweldig georganiseerde reis hadden ter ere van Ted’s verjaardag. De mooiste dingen van het noordelijke eiland hadden we destijds allemaal al gezien.

Daarom besloten we een kant op te gaan die we nog niet kenden. We zijn met een kleine groep van totaal 5 mensen en een gids in een busje op weg gegaan naar de Waitakere Ranger ten westen van Auckland. Eerst mooie uitzichten op de Manakau haven en de Tasman zee. (Overigens heeft Abel Tasman de eilanden die hij aantrof vernoemd naar de Nederlandse provincie Zeeland). Een pittoreske waterval en zicht op het strand waar de prachtige film ‘The piano’ werd opgenomen.

In Piha een mooi strand met zwart ijzerhoudend zand (stof van een vulkaanuitbarsting lang geleden), een eldorado voor surfers. De golven zijn hier veel hoger dan aan de oostkust.

Het meest genoten we van een tocht door een subtropisch regenwoud. Wat een overweldigend mooie natuur! (zie foto’s). De grote zwarte varen en de zilvervaren in overvloed. De cabbage palmen en de Kauri bomen die wel 200 jaar kunnen worden en soms de meest machtige stammen ontwikkelen.

We eten van de Manuka honing van de Manuka boom, die geroemd wordt vanwege zijn antibacteriële werking.

Daarna nog even rondgewandeld in Auckland waar we herinneringen ophaalden aan de vorige reis. Een biertje gedronken aan de haven net als de vorige keer.

Terug op de boot horen we iedereen opgeven over de geweldige trips die men vandaag gedaan heeft. Nieuw Zeeland lijkt voor meer mensen de favoriete bestemming tot nu toe te zijn.

Vrijdag 5 maart Bay of Islands Nieuw Zeeland

Een plaatje! Wat een fantastisch gezicht, al die eilanden en baaien. Veel bootjes.

De Queen Mary gaat voor anker en we varen met de tender naar de wal, naar het kustplaatsje Paihia. We gaan direct door naar het Waitangi terrein waar we het Treatyhuis bezoeken waar in 1840 de stamhoofden van de oorspronkelijke bewoners, de Maori een contract tekenden met de Britse autoriteiten. Het terrein zelf is weer prachtig met fantastische uitzichten op de baaien en eilanden en op de QM2! Indrukwekkend is het houtsnijwerk van de Maori’s. Vooral de ongelooflijk grote kano’s zijn prachtig bewerkt.

Er werd een welkomstceremonie georganiseerd in traditionele Maori stijl, waarbij de captain van de QM2 met zijn staf moest laten zien dat ze in vrede kwamen. De captain zelf was er niet maar wel een aantal andere officials van de boot. Oorlogszang en -dans van de Maori’s gevolgd door verzoeningsrituelen. Een mooie match: de QM2-ers houden erg van protocol en rituelen en de Maori kunnen er ook wat van.

Wij zijn teruggelopen naar Paihia en hebben ons onderweg tegoed gedaan aan een heerlijke lunch met goed uitzicht op de zee zoals eigenlijk iedereen die hier woont dat heeft.

Nog even dit: bij die lunch van ons zat een tafel verder een gezelschap van twee mannen en een vrouw. Bij nadere observatie bleken het drie ‘senior officers’ van QM 2 te zijn. Op zich allemaal niet vreemd natuurlijk, maar als je zag wat die drie lui in anderhalf uur tijd aan alcoholica naar binnen klokten, dan zou je niet hopen dat die in de eerste vierentwintig uur ook maar iets verantwoordelijks moeten doen aan boord.

Overigens en terzijde wil ik nog graag melden dat wij de reacties die sommigen op de site geven heel erg prijs stellen. We reageren er niet erg op, maar dat betekent dus absoluut niet dat wij het niet waarderen.

Aan boord

We hebben inmiddels de helft van de reis erop zitten. Het is zo verschrikkelijk snel gegaan en we hebben zoveel meegemaakt. Gelukkig zijn er in de tweede helft meer ‘zeedagen’ zodat we wat meer aan de verwerking toekomen. Zeedagen zijn ook gewoon heerlijk omdat het zo’n comfortabele omgeving is aan boord. Met een boekje op het balkon van de hut, af en toe uitkijkend over de einder. Wat wil je nog meer? Walvissen zien en dolfijnen inderdaad. Dat hebben we nog niet terwijl andere gasten al verschillende foto’s hebben. Misschien zien we ze nog.

We zijn niet meer zo bang om dik te worden. Ik(A) ben zelfs al behoorlijk afgevallen vanwege het vele sporten. Ook het feit dat je zelf niet hoeft te koken scheelt erg in het snack-gedrag.

Aan boord komen na een dagje aan wal geeft elke keer weer een gevoel van thuis komen. Je bezoekt heel veel landen, maar toch kom je elke avond weer gewoon thuis (behalve in Japan en straks in Afrika). Die hut/kamer/stateroom is zo van je zelf geworden, zo ‘eigen’, dat het als thuis voelt.

De advocaat-generaal van het Gerechtshof Amsterdam probeerde per mail overigens nog of ik niet voor een zitting kon overkomen, maar dat plan heeft men na mijn reactie gelukkig snel laten varen (om maar in de sfeer te blijven).

Zondag en maandag 7 en 8 maart Sydney

Zondag aan het eind van de middag varen we de haven van Sydney binnen. Een overweldigende ervaring! Mooie avondzon, honderden boten en bootjes, duizenden mensen aan de oevers, op de Harbour Bridge, rond het Operahuis om QM2 te verwelkomen. Veel media-aandacht, helikopters met filmploegen die over de boot scheren, met de cameraman uit de helikopter hangend. De captain was al een tweetal dagen met de havenautoriteiten in onderhandeling geweest over de ligplaats. QM2 wilde graag in de ereloge, maar men was onvermurwbaar, plaats was bezet door een schip van een concurrerende firma en na een ware rondtocht door de haven, de Harbour Bridge en het Operahuis werd aangelegd bij Garden Island en niet aan de Circular Quay of Darling Harbour. ’s Avonds direct de stad in, het oude centrum Rocks, maar omdat het al donker was nog geen echt beeld gekregen. In Sydney ongeveer 1200 gasten ververst. Volgende ochtend een fietstoer gedaan, Sydney Classical Bycical Tour. Prima tocht met 13 man gehelmd langs alle mooie plekjes van Sydney, heel indrukwekkend en raad eens wie er van zijn fiets viel? Nee, niet Annelies (bij wie de ribkneuzingen net zo’n beetje over zijn), en ik toevallig ook niet, maar de Tour Guide himself lag op een geven moment op zijn plaat, onder zijn fiets. Hij was snel weer ter been en mompelde iets over de vorige avond en ‘laat geworden’; een aardige, 20-jarige student die ons tijdens de ongeveer 5 uur durende tocht (met royale stops) veel over de historie van Sydney vertelde.

Sydney maakt een open en gastvrije indruk. Bijvoorbeeld de uiterst verzorgde botanische tuinen liggen heel centraal aan het water en zijn voor iedereen toegankelijk. Het functioneert daarom als een soort Vondelpark, maar er is veel meer moois te zien en beleven op het gebied van flora en fauna. Bijvoorbeeld de flying fox, een soort vleermuis die boven in de bomen hangt. De ibis, een vogel met een lange dunne snavel, die je ook buiten de tuinen overal tegenkomt. De bloemen en planten zijn ook zo fijn omdat het hier nu eind zomer/ begin van de herfst is. Dat geeft een soort rijpe pracht die voor ons met de Hollandse winter in het achterhoofd heel aangenaam aanvoelt.

Daarna eerst onze Chinese Yuans omgewisseld tegen Australische dollars, samen een broodje gegeten en te voet verder Sydney verkend, een stad waar je zo een week zou kunnen blijven en je prima vermaken, veel te zien en te beleven. De bouw van de stad met mooie parken zo rond de baai/haven maakt hem zo aantrekkelijk. Verder doet het erg Europees aan, een grote stad met een mengeling van oude (koloniale) gebouwen en wolkenkrabbers. Over de bouw van de Opera (en de Deense architect) is veel te doen geweest, daar zijn we uitgebreid over geïnformeerd, bijvoorbeeld over de bouwtijd- en bouwkostenoverschrijding. Daar is de Noord-Zuidlijn te onzent echt een kleinigheidje bij. Met pijn in het hart afscheid genomen van Sydney en de afvaart (te middernacht dit keer) aan ons voorbij laten gaan, op weg naar Adelaïde, twee (9 & 10 maart) ‘zeedagen’ (en nachten) verder. Aan boord hoorden wij van het achterblijven van een ouder Nederlands echtpaar in Sydney. De man kreeg tijdens een (andere) tour hartproblemen en is opgenomen in een lokaal hospitaal. Zij zouden proberen na onderzoek (en behandeling?) het schip met de trein achterna te reizen en in Adelaïde weer aan boord te komen. Wij hebben ze (nog) niet gezien. Hoe gaat de rederij daarmee om? Krijgen zij steun bij het creëren van een andere terugreis? Leeft hij nog wel? QM2 vaart gewoon weg, met mede nemen van de overige gasten. Aan boord hult het pursersoffice zich hierover in stilzwijgen. Discretie? Moeilijk te verteren.

Op 10 maart hebben we onze (elfde) trouwdag gevierd met een diner in het Todd English Restaurant: net wat verfijnder en feestelijker dan de andere restaurants aan boord. De overvloedig aanwezige obers kwamen ons feliciteren en boden een taart aan met een kaars erop. Deze keer dus maar wel een dessert gegeten. Het was allemaal superlekker en heel gezellig!

Volgende week gaan we weer naar Todd English om bij het diner een speciaal Australisch wijnarrangement te krijgen met uitleg door een wijnmaker van d‘ Arenberg. Meestal eten we s’ avonds in Britannia waar we een vaste tafel hebben met 2 andere Nederlanders. En soms gaan we samen of met anderen in een ander restaurant eten. We genieten enorm. Ook van het feit dat er nooit gekookt hoeft te worden! En dat iedere dag je kamer wordt opgeruimd en je bed opgemaakt. Het feit dat ik geen dekadentje van de week kan verzinnen betekent waarschijnlijk dat we aan alle luxe gewend zijn geraakt. Dat belooft nog wat voor de moeite die het na de reis zal kosten om het gewone leven weer op te pakken. Maar daar denken we voorlopig nog niet aan.

Adelaïde 11 maart

Ook daar een overweldigende ontvangst van het schip in de vroege ochtend, dit keer omdat QM2 deze plaats voor de eerste keer bezoekt (zoals overigens ook een aantal andere plaatsen op deze reis). Wij kozen voor een ‘Gourmet Tour’, niet naar Barossa Valley waar een andere groep naar toe ging, maar naar McLaren Vale in het zuiden. Australië staat nummer vier op de lijst van meest producerende wijnlanden. Vier wijnproeverijen gedaan, ’s ochtends om half elf je eerste glaasje, helemaal geen straf moet ik zeggen, heerlijke lunch met locale, net als de wijn homemade, producten zoals groenten en kazen. Een heerlijke witte Chenin Blanc van Coriole en een rode Coriole van de Sangiovese druif, ‘proeven’ natuurlijk (daar waren we toch voor gekomen?) en niet ‘drinken’ (maar men schonk voor de liefhebbers graag een glaasje bij). We bezochten Parri Estate, Coriole Vinyards, Hardy’s en Leconfield. Het gezelschap raakte in de loop van de dag goed op stemming en enigszins rozig kwamen we aan boord terug. Adelaide zelf is, van wat we er van zagen, niet zo veel aan; het platteland is wijds met prachtige vergezichten, zeker in de wijnstreken, de stedelijke bouw (behalve uiteraard Sydney) is erg saai, met veel huizen die doen denken aan Amerikaanse suburbs.

Afvaart met weer heel veel belangstellenden rond 18.00 uur, op weg naar Perth (haven Freemantle), de westkust van Australië vanwaar de oversteek naar Zuid-Afrika gepland staat. Ook nu weer twee zeedagen en nachten. Dit stuk staat bekend om zijn vaak ruwe zeegang, maar daar is nu niets van te merken.

Een dezer dagen ‘The soloïst’ gezien, in ‘The Illuminations’, de boordbioscoop. Weer even geconfronteerd met het verschijnsel schizofrenie en de enorm invaliderende werking ervan; wat een akelige rotziekte is dat toch en wat is er weinig kruid tegen gewassen. In het werk vaak mee te maken, meer zijdelings, maar in een film loop je als het ware eens een tijdje met iemand met een dergelijke aandoening mee en is de impact ervan daardoor veel beter voelbaar.

Wij begrepen een dezer dagen van de captain dat Desmond Tutu een paar dagen komt meevaren. Hij (de captain) vertelde het met trots, maar of wij nou zo blij moeten zijn met deze man aan boord? Ik heb zelden zo’n zelfingenomen man gezien, maar wat ken ik hem? Hij is er toch ooit met de partijkas of de kerkkas vandoor gegaan? En hij had toch ook op andere plekken zijn handen wat los? Mogelijk laat mijn geheugen mij wat in de steek. Maar goed, als hij komt tussen Durban en Cape Town, dan zijn wij toch net een paar dagen van boord.

Internetten blijft problematisch en het laden van de foto’s op de site kost ongeveer 500.000,- dollar per keer, bij wijze van spreken Daarom hebben we nu een programmaatje geladen dat de foto’s verkleint waardoor het sneller zou gaan, maar nou is er weer iets met de maten van de foto’s: als die niet precies hetzelfde zijn, dan lukt het niet. Wordt aan gewerkt, zal wel gaan lopen als we ongeveer thuis zijn. En verder wilde ik mijn voicemail uit hebben tijdens de reis. Dan moet je dat wel in Nederland doen. Als je vanuit het buitenland je voicemail wilt uitschakelen, dan is dat niet gemakkelijk, althans niet voor mij. Diverse keren geprobeerd, ook met behulp van het thuisfront, maar niet gelukt. Sterker nog: de voicemail is niet alleen niet uitgeschakeld, zelfs als je hem zou willen horen, dan lukt dat nu ook niet meer. Leve de KPN. Een sms-bericht is de makkelijkste manier om direct te communiceren, met enig begrip voor het tijdsverschil.

Zojuist (zaterdag 13 maart) horen wij van het overlijden van Hans van Mierlo en het terugtreden van Wouter Bos (liet hij het kabinet vallen om zijn eigen aftocht te dekken of is dat te achterdochtig?).

Zondag 14 maart Freemantle (Perth)

Weer een geweldige ontvangst met duizenden mensen in alle vroegte (06.30) op de oevers. Ja, wij ook vroeger wakker ondanks een ‘wine dinner’ aan boord, begeleid door wijnhuis d’Arenberg, helemaal niet erg. Hierna maar weer eens een paar dagen sobrietas.

Fremantle is een vriendelijke havenplaats, waar op deze zondag veel winkels open zijn evenals een aantal grote markten. We hebben rustig rondgewandeld en zijn niet per trein naar Perth gegaan. In de zondagskrant hier stond de komst van de QM 2 uitvoerig aangekondigd. Vele winkels hadden ook speciale kortingen voor QM2gangers. En bij de afvaart stond het werkelijk zwart van de mensen, die met vlaggetjes en muziek de boot uitgeleide deden. Honderden kleine bootjes voeren een eindje mee en zelfs een vliegtuig met een afscheidsboodschap kwam langs. Ongelooflijk hoezeer de komst van de QM 2 hier gewaardeerd wordt. Vanwege het Engelse moederland? Of omdat Australië als eiland zo op de zee en op watersport gericht is? Heel leuk om mee te maken in ieder geval!

Vandaag 15 maart nu weer een eerste zeedag, in een reeks van 5 (de langste tot nu toe), op weg naar Mauritius waar wij op zaterdagochtend 20 maart (hopen te) arriveren. Vanavond weer een party van de captain en de ‘senior officers’, voor de gasten die de hele tocht doen, The World Voyage. Daar hoef je het niet bij ‘proeven’ te laten.

Shanghai Japan Guam Rabaul

Reisverslag 5 Shanghai, Japan, Guam en Rabaul

Maandag 15 februari Shanghai

We zijn erg benieuwd naar ‘het Parijs van het oosten’. Het is behoorlijk koud in Shanghai, 5 graden en een snijdend koude wind (We zijn inmiddels weer een stuk verder van de evenaar af).

Helaas hebben we helemaal geen foto’s vanwege een mankement aan de camera.

Shanghai is een echte wereldstad met een heel eigen stijl. Een indrukwekkende skyline die ‘s avonds prachtig verlicht is net als een aantal boten die langs de kade varen. Hippe winkels, kunstgaleries. En je kunt er fantastisch eten. Je verwacht het eigenlijk niet in een communistisch land, maar een havenstad is wellicht altijd wat meer naar buiten gericht. Er is een boulevard ‘de Bund’, waar het nu vreselijk koud is maar waarvan goed voorstelbaar is dat het zomers een vrolijke boel is. Shanghai lijkt heel geschikt voor een lang weekendje weg.

Aan de bund staan een aantal bankgebouwen uit de dertiger jaren, die verbouwd zijn tot winkels en restaurants. We hebben daar heerlijk gegeten en genoten van een fantastisch uitzicht. We werden door een hele staf bediend want we waren de enige gasten. Het is hier geen seizoen nu.

Woensdag 17 tot en met vrijdag 19 februari: Japan

We hebben een driedaagse excursie over land geboekt (Arnaud en Miriam dank voor de tip om in ieder geval naar Kyoto te gaan!). We komen aan in Nagasaki, vliegen na een ochtend bezoek naar Osaka (op 3 na grootste stad van Japan), waar we per bus naar Kyoto gebracht worden. We slapen daar in het Okura hotel en gaan een dag later met de hoge snelheidstrein naar hotel New Otani in Tokyo (grootste stad: 12 miljoen inwoners), alwaar we de laatste dag doorbrengen voordat we weer aan boord gaan in Yokohama (op 2 na grootste stad), waar de QM2 inmiddels heen gevaren is.

Het is niet makkelijk om de ervaringen goed samen te vatten. We hebben in die drie dagen erg veel gezien. Japan is zo heel anders dan de Aziatische landen die we tot dusver zagen. Japan is niet gekolonialiseerd geweest door een europees land en is pas in de 19 eeuw uit het isolement gekomen waarbij het in no time de industriële revolutie inhaalde en een nare en gewelddadige expansiedrift ontwikkelde (of al had? Paul, excuus voor ons gebrek aan historisch inzicht!) waar ze ook erg voor gestraft zijn.

Japan is enerzijds heel high tech en anderzijds heel traditioneel feodaal. De samenleving zit nog erg hiërarchisch in elkaar, wat te zien is aan alle ‘buig’ rituelen. Degene die minder in rang is moet dieper buigen. Ze buigen wat af. Zelfs de conducteur in de trein kon niet gewoon lopen omdat hij aan alle kanten moest buigen.

In Nagasaki hebben we het oorlogsmuseum bezocht en het monument op de plek waar de atoombom 9 augustus 1945 viel. Een indrukwekkend museum waar met veel video’s op efficiënte wijze een beeld geschetst wordt van deze ramp en de gevolgen daarvan ook voor de volgende generaties.

In Kyoto hebben we verschillende tempels bezocht waarbij de Kinkaku tempel ons het meeste beviel: het gouden pavilioen. Oorspronkelijk een villa van de derde Shogun, gebouwd in 1397 en later een Zen-tempel. In 1950 is de tempel afgebrand door toedoen van een psychotisch geworden monnik, en daarna opnieuw opgebouwd. Niet alleen de gouden tempel zelf maar ook de tuin eromheen zijn zo fabelachtig mooi! (Dat komt op de foto niet geheel over) Alle vooroordelen over bonsaiboompjes heb ik overboord moeten zetten. Het is inderdaad heel erg gekunsteld: iedere boom wordt heel speciaal gesnoeid (kost 3 weken per boom) en we zagen dat plakjes mos van 25 bij 25 cm stuk voor stuk worden aangebracht, maar het eindresultaat is echt heel bijzonder en dat terwijl de kersenbloesem pas over een maand gaat bloeien! Het is zo voorstelbaar hoe schitterend het dan zal zijn.

Erg interessant was ook het Nijo Kasteel uit 1603, de residentie van de shogun’s met hun samurai. Na 1867 toen de laatste Shogun zijn macht afstond aan de keizer werd het eigendom van de keizerlijke familie. Prachtige muurschilderingen en elegante architectuur. Erg leuk om alle verhalen over de samurai te horen. Je krijgt zo’n zin in al die films over de laatste samurai of de 7 samurai. Tom Cruise is hier erg populair: hij schijnt zijn rol goed ingeleefd te hebben.

Eten

De Japanse lunch is intrigerend: veel rauwe vis en veel dat we niet thuis konden brengen. Het diner s’avonds is een shabu-shabu diner, een soort Chinese fondu. Bouillon waarin allerlei groenten en vlees kort gekookt worden met lekkere sausjes. Het eten werd opgeleukt door geisha’s die dansten en muziek maakten. De functie van de geisha’s werd niet helemaal duidelijk: er werd iets te vaak benadrukt dat ze geen prostituees zijn. Kennelijk wel een soort animeermeisjes maar ze konden ons niet bekoren: te stijf en opgeprikt.

De lunch op de tweede dag was heerlijk, gefrituurde groenten en vis ( tempura) en het tappanyaki diner s’avonds ook.

Dekadentje van de week: warme w.c. bril

Japanners zijn dol op technologie en de meeste toiletten hebben dan ook een toetsenbord langszij hangen. Je kunt bijvoorbeeld muziek instellen tijdens het doorspoelen. Maar de meest gebruikte functie lijkt te zijn het voorverwarmen van de w.c. bril. Zelfs in het best verwarmde hotel of restaurant was deze functie standaard aan!

Na Kyoto gaan we met de Shinkansen NOZOMI naar Tokyio. Dit is de eerste hoge snelheidstrein van de wereld. Hij is sinds 1964 in bedrijf (geopend 10 dagen voor de start van de Olypische Spelen) en gaat om de 6 minuten. Comfortabel en pijlsnel.

In Tokyo zijn we onder de indruk van de Meiji tempel, een tempel die in 1920 gebouwd is ter nagedachtenis van keizer Meiji. We begrijpen dat het vooral een politieke betekenis had om op het moment dat de keizer weer een (marionetten-)functie kreeg het belangrijk werd om iets voor de nationale eenheid te doen. Het oude animistische shinto geloof werd nieuw leven in geblazen rond de verering van de keizer. Duizenden goden worden vereerd om ongeluk af te wenden en geluk te verkrijgen. 2 x in je handen klappen en buigen is vaak genoeg. Preken zijn niet nodig. Japanners zijn heel pragmatisch. Ze hebben het shinto geloof voor het dagelijks leven (het halen van examens en het krijgen van een goede oogst enzo) en bij begrafenissen gebruiken ze boeddhistische rituelen, want het shinto geloof heeft geen regeling voor na de dood. En met kerst zijn ze even een beetje christelijk want een kerstboom hoort er tegenwoordig ook bij.

Wat wij mooi vinden in dit tempel complex heeft betrekking op de natuur. Enorme kampferbomen en een heel weids opgezet park. Misschien raakten we in de ban van alle verhalen over de natuurgoden want we raakten niet uitgepraat over de rustgevende invloed van natuurschoon. We krijgen weer zin om in het bos te werken van ons plekje in Italië.

Dan een bezoek aan het Imperial Palace Plaza midden in Tokyio waar keizer Akihito met zijn vrouw verblijft. Het is slechts open op zijn verjaardag en op 2 januari. De keizer speelt alleen nog een ceremoniële rol in de democratische staatsvorm van Japan.

Na nog een bezoek aan de oudste tempel Asakusa (ook erg mooi) is het tijd om weer naar huis te gaan, want zo voelt de QM2 inmiddels wel!

Domper bij thuiskomst is het feit dat onze beste vrienden aan boord tijdens ons verblijf in Japan onverwacht teruggegaan zijn naar Canada. B heeft een ongeneeslijke aandoening, die in korte tijd zo verslechterd is dat verblijf aan boord niet langer verantwoord was. Vreselijk.

Beter dan Annelies kan ik onze ervaringen in Japan niet verwoorden. Rijk, ontwikkeld, schoon, gedisciplineerd en wat dat betreft zo totaal anders dan bijvoorbeeld India, Thailand en China, van wat we er tenminste van gezien hebben. Ja, hier spreekt de wereldreiziger, maar niet heus. Door die drie dagen Japan maak je toch wel wat meer kennis met een land dan door de eendags tripjes in de overige landen. In Zuid-Afrika gaan we ook een paar dagen ‘on our own’, maar dan echt en niet geholpen door organisatie van de rederij, zoals in Japan. We gaan het zien.

22 februari Guam

Het eiland Guam in de Pacific Ocean is nog steeds een Amerikaanse kolonie. Bekend als marinebasis in de Vietnam oorlog. En in WO II bezet door Japanners en daarvan bevrijd door de Amerikanen.

Het fungeert nu nog steeds als marinebasis en daarnaast als een vakantie eiland waar vooral Japanners komen. Het lijkt soms moeilijk te snappen gezien de gruwelijkheden die ze in de oorlog begaan hebben hier, maar het betreft nu wellicht een andere generatie.

Voor ons is het een plezierige stranddag. Er is weinig anders te beleven dan een mooi zandstrand en een heldere zee waarin het prettig zwemmen is.

Guam was plezierig, maar aan (Amerikaans) land komen is ook hier geen sinecure. De avond tevoren allerlei formulieren invullen en ’s morgens, afhankelijk van het dek waar je ‘woont’, opstellen in de file voor de douaneautoriteiten die in alle vroegte, direct na afmeren, aan boord zijn gekomen. Ook als je helemaal niet van plan was om aan land te gaan, word je door de douane gescreend, de boot ligt immers op Amerikaans grondgebied. Ergernis en gemor onder de passagiers, zeker als blijkt dat de verkregen ‘permit’ om van boord te gaan (een roze velletje), waar alle formaliteiten voor bedoeld waren, noch bij vertrek, noch bij terugkeer gevraagd wordt. Ja, wachten, in de rij staan, dat soort dingen moet je wel een beetje voor lief nemen als je op een schip met 2500 passagiers met de meesten een stranddagje of een ander uitstapje wil doen. De shuttlebussen staan bij aankomst altijd wel ruim voorradig in een grote slagorde opgesteld, maar om vele honderden daar op een ordentelijke manier in een niet te grote tijdspanne in te krijgen, vraagt wel een strikte organisatie; die is er zeker, maar kan het wachten niet voorkomen. Gelukkig zijn we allebei erg geduldig van aard (ahum). Tijdens dit soort taferelen spreekt de ‘entertainment director’ geregeld door de boordinstallatie en prijst dan iedereen omstandig voor zijn medewerking en dat alles heel ‘smooth’ verloopt dankzij de inzet van personeel en vooral de passagiers, dat het een ‘lovely day’ beloofd te worden op een ‘magnificent island’ met ‘a beautiful nature’ en een ‘tremendous beach’. Dus wat zal je mopperen? Een interessant ‘stukje’ toegepaste psychologie, dat bij mij maar heel gedeeltelijk werkt.

Disclaimer: mochten wij in de tekst hier en daar in herhaling vallen, dan zij dat zo. We lezen niet meer alles terug.

Donderdag 26 februari: Rabaul

Rabaul ligt op een van de eilanden van Papua Nieuw Guinea, het grootste eiland van de wereld. En dan niet het Indonesische deel maar het onafhankelijke deel (sinds 1975; daarvoor Australisch). Ook hier hebben de Japanners huisgehouden tijdens WO II. Een netwerk van tunnels in de heuvels rond de haven zijn door de Japanners gegraven en zijn er nog. Een andere grote ramp die dit eiland getroffen heeft is een vulkaanuitbarsting in 1994. De lava heeft bijna heel Rabaul verwoest: scholen, een vliegveld et cetera. Gelukkig waren er maar een paar doden. De meeste eilandbewoners konden een andere berg op vluchten.

Op dit moment is er nog maar weinig herbouwd. De mensen wonen in armoedige krotten van hout of golfplaat. Voor een groot deel is het een spookstad. De grond is zwart. Er zijn stukken met veel dode bomen. Heel erg veel armoede. Het decor voor een horrorfilm. En de vulkaan rookt nog steeds…..; maar ook zijn hier en daar voorzichtige tekenen van herstel van de natuur te zien.

Schrijnend is dat de mensen zo vreselijk aardig reageren op dat schip met die duizenden toeristen. Dat zijn natuurlijk inkomsten, maar ze blijven heel beleefd een auto aanbieden om je te rijden of allerlei kettingen en houtsnijwerk. Echt iedereen die je tegenkomt zegt ‘hello’ tegen je. En van verre zwaaien ze.

We hebben wat rondgewandeld, een paar maskers gekocht en hebben met een bevriend Nederlands stel een busje genomen en ons laten rijden naar de hot springs. Warmwaterbronnen aan de kust, een onwerkelijke sfeer door de zwarte grond en de rotsen waar niks op groeit. Een paar mannen beweerden dat het hun terrein was en daarom moesten we 2 dollar pp betalen om te mogen kijken. Opmerkelijk dat de mensen een Afrikaans uiterlijk hebben maar sommigen met blond kroeshaar (dat desgevraagd niet geverfd is). Ook opmerkelijk is de polygamie. Veel mannen hebben 3 vrouwen en het dorpshoofd wel 10. Ik snap nooit hoe het werkt. De vrouwen zullen dan toch ook polygaam moeten zijn want anders blijven er zoveel mannen over?

Een markt in een dorp dat intact is gebleven is leuk: kleurige kleding en de mooiste vruchten en groenten.

Eergisteren (25 feb) passeerden we de evenaar, voor schepelingen een mijlpaal die (in het ‘reguliere’ koopvaardijverkeer) door ouderejaars schepelingen gebruikt wordt om de nuldejaars via een soort van ontgroening in te wijden tot ervaren schepeling. Zo ook hier aan boord QM 2. Een aantal bemanningsleden en gasten onderwierp zich aan het ritueel; men werd eerst grondig ingezeept met allerlei smerige verf, vervolgens werd men door het joelend publiek ‘guilty’ verklaard (voor zonden die zouden zijn begaan tegen de God der Zee Neptunus) en diende men zich te reinigen door een sprong in het zwembad op het achterdek waarna men door de aanwezige Neptunus (in de persoon van entertainment director Paul O’Loughlin) tot ouderejaars werd gewijd. Leuk ritueel, omlijst met muziek en dans dat door velen (in de soms kokende zon) werd gevolgd.

Bij elk bezoek aan een arm land word je wel steeds door een sterk ambivalent gevoel bevangen. Doe je er nou goed aan om er als toerist te komen en je geld daar te spenderen en daarmee een bescheiden bijdrage te leveren aan de lokale economie of benadruk je er nu juist de verschillen tussen arm en rijk mee? Die ambivalentie lijkt ook onder de lokale bevolking voelbaar; enerzijds: besteed a.u.b. je dollars hier aan mij/ons, versus: rot op, ‘rijke stinkerds’.

Als je de enorme verschillen tussen rijk en arm in de wereld werkelijk tot je laat doordringen, en vooral de verschrikkelijke armoede waarin men in grote delen van de wereld moet leven, dan slaap je geen nacht meer en ligt een finale sprong in de Pacific op de loer. Zover is het (nog) niet.

Nog even over de Queen Mary 2: QM2 is (momenteel) het vlaggenschip van de Cunard Line, gebouwd in 2004 en met haar > 115.000 pk’s het snelste schip cruiseschip ter wereld, kruissnelheid 25 knopen (zeemijl per uur), topsnelheid 29 knopen. Die Engelse maten blijven ingewikkeld, maar je moet denken dat Hare Majesteit in 24 uur een afstand aflegt van Amsterdam naar zoiets als Milaan. Vandaar dat we zo snel de wereld overschieten.

Zuid Oost Azie

Reisverslag 4 (Phuket t/m Hong Kong)

In deze periode zijn we veel dagen aan land geweest. ‘s Nachts varen en overdag aan land. Gelukkig zijn we inmiddels zo uitgerust dat het ambitieniveau laag ligt. We hoeven van onszelf echt niet alle highlights te zien, maar het is erg leuk om in 1 dag de sfeer van een stad te proeven. Toch voel je op deze dagen ook de beperkingen van deze formule en zou je soms meer willen zien. Maleisië willen we graag weer terug zien. En we verheugen ons op Japan waar we drie dagen over land gaan en ons meer kunnen onderdompelen in de cultuur.

3 februari Phuket (Thailand)

Het schip ging voor anker in de baai van Phuket. Met bootjes werden we aan land gebracht bij Patong beach. Een deel van de boten blijken de reddingsboten van

de QM2 te zijn. Primitief maar met veel apparatuur uitgerust. Vertrouwenwekkend.

De schade van de Tsunami in 2004 is hier in Phuket relatief beperkt gebleven (wel 5000 doden!), maar het is uiteraard een belangrijk thema. De taxichauffeur vertelde waar hij stond op het moment van de ramp. Zijn gezin is gespaard gebleven.

Patong beach blijkt het meest populaire strand hier te zijn. Een soort Zandvoort dus, met veel stalletjes en winkeltjes. Het strand is een prettig zandstrand en het water erg lekker warm en helder. We hebben nog een taxiritje gemaakt naar het centrum van Phuket town waar de meerderheid van de bevolking van Chinese afkomst is. In Phuket zijn mooie winkels met veel zijde artikelen. In het straatleven vallen vooral de vele kleine boeddhistische eerbetuigingen aan de goden op, met steevast voedsel en wierook. De hoeveelheid scooters is enorm.

4 februari Penang (Maleisië)

Op het eiland Penang komen we aan in Georgetown, de hoofdstad, een kleine plaats met nog veel koloniale architectuur. Ook hier erg veel Chinese invloeden en dus veel Chinese tempels. We zijn eerst gelopen naar de Khoo Kongsi, een beroemde tempel annex clan-huis van de Chinese families Khoo. Prachtige decoraties van vooral draken. Niet voor niks het toneel voor de Chinese opera.

De temperatuur is dermate hoog, dat we de verleiding niet hebben kunnen weerstaan om ons verder te laten rondfietsen in een ouderwetse riksja met plastic bloemen gedecoreerd. We pasten er met zijn tweeën maar ternauwernood in. Confronterend.

In hoog tempo zijn we langs alle bezienswaardigheden gefietst. Reuze aardige mensen. De flora is dusdanig dat je benieuwd raakt naar de nationale parken in Maleisië.

Allebei even fijn naar de kapper geweest voor heel weinig geld.

5 februari Kuala Lumpur (Maleisië)

Een wereldstad. Een skyline, die er mag zijn. Vriendelijke open sfeer. Ook hier weer de mix van culturen en religies. Islamitische moskeen waar om 13 uur een heleboel mensen heen gaan voor het vrijdaggebed. Chinese tempels en een levendig Chinatown. Oude koloniale invloeden met soms prachtige gevels. We hebben een paar uur rondgewandeld met een temperatuur van 36 graden. Toen volgde de plensbui. Dit schijnt kenmerkend te zijn voor het klimaat hier. Daarom is het natuurlijk ook zo prachtig groen.

6 februari Singapore

Ook hier weer een intrigerende mix van Maleisische, Chinese, Indiase en westerse culturen. Prachtig schoon en netjes allemaal (nog nooit zo’n smetteloze metro gezien), maar ook een beetje eng: In ons paspoort kwam een briefje met de tekst dat drugssmokkel met de dood bestraft wordt.

We vielen voor het prachtige Raffles hotel (1899) waar de Singapore Sling is uitgevonden, een mierzoete cocktail. Interessante moderne architectuur. Vooral ook weer veel eten. Grote hallen met aan de wanden oogstrelende eetkraampjes met voedsel uit alle zuid-oost aziatische windstreken met in het midden tafeltjes waar ieder met zijn bord aanschuift. En heel erg betaalbaar allemaal.

Op 7 februari hebben we een ‘zeedag’ en dat komt goed uit, want het wordt tijd om alle indrukken van de vorige 4 dagen te verwerken. Maar veel tijd is er niet want morgen zijn we in Bangkok.

Dekadentje van de week: witte handschoenen

Toch een keer naar de high tea geweest. Niet dat het nodig is want er zijn al genoeg maaltijden, maar uit nieuwsgierigheid. Interessant cultureel fenomeen: de obers, junior-obers en assistent-obers lopen rond met allerlei dienbladen waarop heerlijke kleine taartjes of sandwiches. De gasten zitten aan tafeltjes die prachtig gedekt zijn met ieder een schoteltje voor zich. Op de kleine schoteltjes zetten de obers desgewenst een hapje neer, dat zij met witte handschoenen met een handig grijptangetje van hun prachtige dienblad op het schoteltje deponeren. En verder natuurlijk veel thee, die ook steeds wordt bijgeschonken.

8 februari Bangkok

Vanuit de havenplaats Laem Chabang is het 2 uur met de bus naar het centrum van Bangkok. Wij zijn daar per taxi direct naar het ontmoetingspunt gegaan van de fietsentoer, die we vanuit Nederland (internet) hadden geboekt. (Een heel goed advies van Paul en Astrid!)

Een fietstocht niet langs alle toeristische highlights maar langs achterafsteegjes en pleintjes en langs de rivier. Op zoek naar het ‘echte’ Bangkok.

Een beetje zielig wel voor mij(A) toen ik nog voor de toer begon door een verkeerde beweging met de fiets op de grond smakte. Wat gekneusde ribben, dus geen tocht. Als troost voor de gemiste fietstocht dan maar een aangename Thaise lunch en een voetmassage.

Ja, dat was erg sneu voor Annelies, reisorganisator par excellence. Ik ben met twee Nederlandse stellen door Bangkok ‘gefietst’. Niet fietsen op zijn Nederlands, maar een beetje ‘pedaleren’, als het ware, begeleid door twee door de ‘Thaise’ organisator Co van Kessel (.com) verstrekte gidsen van wie er 1 een heel klein beetje Nederlands sprak, beperkt tot wat hij moest weten van de tour. Wij baanden ons een weg door een mierenhoop van mensen, marktjes, steegjes, straatjes, stalletjes en zagen onder meer hoe iedereen op zijn eigen wijze probeert in zijn levensonderhoud te voorzien. Van de motorvoertuigen is de scooter in bijna alle grote steden die wij tot nu toe gezien hebben favoriet. Ook in Bangkok. De grote steden hebben verder allemaal een gigantisch verkeersprobleem en een navenante luchtvervuiling. Veel mensen dragen mondkapjes. Dat fietstochtje was overigens erg leuk, veel gezien, maar op tijd weer terug voor de shuttlebus richting Laem Chabang (havenplaats ongeveer 120 km zuidelijk van Bangkok) want Warner wil weer op tijd vertrekken. Bij elke keer dat wij vertrekken wordt tegen zessen een aantal mensen verzocht ‘direct contact op te nemen met het pursersoffice’; die blijken zich nog niet gemeld te hebben. Als je van boord gaat, dan wordt je boordpasje gescand en sta je uitgeboekt en bij terugkeer de omgekeerde procedure. Sommigen doen een ‘tour on your own’ (doen wij ook geregeld) en een enkeling komt in tijdproblemen, meestal door ‘traffic-jam’ (of heeft zitten slapen bij het bijstellen van de tijd). De meesten zijn meestal ruim op tijd terug bij de shuttlebus, al is het alleen maar om je een extra taxirit te besparen naar de haven. Zie maar dat je op tijd komt, Hare Majesteit wacht wel even, maar niet te lang. Anders vlieg je toch lekker naar de volgende stop? Wij hebben overigens begrepen dat sinds Southampton inmiddels ongeveer 10 mensen ongepland van boord zijn, wegens ziekte of andere ongemakken (zoals overlijden!). Wij leven vooralsnog en hebben het erg naar onze zin. Nu op weg naar My Phu (in plaats van Vung Tau, waar we zouden ankeren, net als in Phuket); de ankerplaats blijkt, naar zeggen van de Commodore, te ver van de kust, drie zeemijlen ver, zodat het vervoer per tender naar de kust plus het busvervoer naar Ho Chi Minh City zoveel tijd in beslag neemt dat je als het ware na een kopje koffie aldaar ongeveer al weer terug moet. En in My Phu zouden we kunnen afmeren ipv ankeren, maar dan nog wel twee uur in de bus naar HCMC, we gaan het zien.

10 februari Ho Chi Minh City

We hebben al veel scooters gezien, maar HCMC, voormalig Saigon spant de kroon. De rieten ronde hoed met punt is bijna geheel verdrongen door de scooterhelm. Er zouden 4 miljoen scooters in de stad zijn. Het maakt het lopen door Saigon tot een vervelende bezigheid: herrie, luchtvervuiling, gevaarlijk om over te steken.

Het is vlak voor het Chinese Nieuwjaar en daarom is de hele stad geel van de vele gele chrysanten. Die moet je op nieuwjaarsdag in huis hebben want dat brengt geluk in het jaar van de tijger dat er aan komt. Zelfs in de kilometerlange sloppenwijken waar we met de bus doorheen reden werden overal knalgele chrysanten aangeboden.

De belangrijkste associaties hier hebben natuurlijk met de oorlog te maken. Je vraagt je steeds af hoe het voor de mensen hier is om nu al die buitenlandse, vaak Amerikaanse toeristen te ontvangen. We zijn naar het oorlogsmuseum gegaan. Sober en hartverscheurend is alles in beeld gebracht. Voor ons veel herinneringen aan de middelbare school tijd en de studententijd: de demonstratie van 1970 in Amsterdam tegen de oorlog werd genoemd. Evenals het Medisch Comité Nederland-Vietnam uit die tijd. De tijd van onze politieke bewustwording en van de generatiekloof: voor onze ouders waren de Amerikanen alleen maar de bevrijders van ons eigen land in ‘44-‘45.

Het aantal foto’s en de inhoud ervan is buitengewoon indrukwekkend en deprimerend. We hebben er slechts een enkele van in beeld willen brengen (maar wel veel meer in ons archief opgeslagen). Het is verschrikkelijk te zien hoe de Amerikanen hier hebben huis gehouden; nu waren de leden van de Vietcong vaak ook geen lieverdjes, maar de in beeld gebrachte Amerikaanse wreedheden overtreffen je donkerste fantasieën. Maar goed, wij als Europeanen hebben ook zeker een reputatie op dat gebied.

Het centrum van HCMC is heel anders dan de buitenwijken. Hoogbouw, veel hotels en nog veel herinneringen aan de oorlog: hotel Continental Saigon, een koloniaal hotel uit 1880 waar Graham Greene tijdens de oorlog zijn boeken schreef en veel correspondenten verbleven. Het Independence Palace waar in 1975 Saigon viel en de onafhankelijkheid een feit werd. Ook nog veel herinneringen aan de franse koloniale tijd: de Notre Dame bijvoorbeeld.

12 en 13 februari Hong Kong

Na 1 ‘rustdag’ komen we alweer in Hong Kong aan, waar het slechts 15 graden is en druilerig. De boot ligt in Kow Loon en omdat we bij een vorige gelegenheid de toeristische attracties van Hong Kong city al gezien hebben, besluiten we ons te beperken tot Kow Loon en er een shopping experience van te maken.

Zo zijn we bijvoorbeeld op de night market geweest en hebben vele waarzeggers aan het werk gezien. We hebben gedwaald door de enorme hoeveelheid winkelstraten. We worden overal aangesproken om horloges te kopen of maatpakken aan te laten meten, maar de verkooptechniek is niet agressief.

Opvallend hoe weinig Hong Kong Chinezen Engels spreken. We hebben (itt vorige keer in Hong Kong) heerlijk Chinees gegeten maar het was moeilijk communiceren. De meeste mensen eten op straat –ook tijdens de motregen- aan kleine formica tafeltjes.

In Hong Kong is ook weer een royaal deel van de gasten ververst en een deel van de bemanning; ook Commodore Warner heeft plaats gemaakt, Captain Nick Bates is nu de gezagvoerder. Schijnt een oude rot in het vak te zijn. We gaan het zien.

Zojuist (15 feb. 09.45 uur) van enkele meters afstand op het dek erboven even meegemaakt hoe de (2) loodsen aan boord werden gebracht bij het opvaren van het kanaal/de rivier richting Shanghai. Dit keer wel met een zwemvest, geen ongebruikelijke luxe omdat de stap aan boord QM2 tamelijk groot en dus gevaarlijk is. Zij brengen ons naar de pier in Shanghai.

Een bezoek aan China is vooralsnog geen sinecure. Voor de nodige duiten in Nederland een visum aangevraagd (en gekregen), bij het aan boord komen twee uitgebreide vragenlijsten ingevuld, beide over gezondheid, gisteren een ‘gezondheidstest’ bij de intussen in Hong Kong aan boord gebrachte autoriteiten afgelegd. Dan zo direct eerst weer het paspoort ophalen en zien dat je aan land komt (en weer terug!). Het zal wel gaan zoals bij een onderzoek in de bajes: het duurt lang voor je binnen bent, maar je bent er zo weer uit; voor onderzochten geldt doorgaans het omgekeerde.

rode zee-muscat-dubai-cochlin

Reisverslag 3

Vrijdag 22 januari 2010 Rode Zee

Gisteren in Hurghada een rustige stranddag gehad die nogal een beetje hectisch eindigde daar, omdat we via Hilton Hurghada onze site wilden bijwerken. Daar zijn we nog niet al te bedreven in en door het wegtikken van de tijd raakten we weer even ouderwets gestresst omdat we toch iets wilden versturen. Bijna de bus gemist. Het schijnt in drie porties aangekomen te zijn. We denken dat het reisverslag er een beetje schots en scheef in is gekomen en verder waren er nog een paar filmpjes gemaakt, maar de site blijkt alleen foto's te accepteren; de kwaliteit van de layout heeft vanaf nu onze ‘highest priority', als het ware. Wordt aan gewerkt. De inhoud van het reisverslag zal wel wat rommelig van aard blijven, brokkelig, associatief, maar de rust van de reis maakt ook wat structuurloos.

Dat gedoe via internetadressen heeft te maken met de tamelijke stevige prijzen van Cunard (de rederij) voor het gebruik van internet aan boord; het is aan boord duurder, maar wel veel efficiënter. Gaan we ook verder op studeren.

Contacten

We raken wat in contact met diverse mensen. Van de gasten zijn de Engelsen doorgaans het aardigst, hoewel we ook een aardig Canadees stel hebben leren kennen, morgen verjaardagspartijtje van haar, zij is een geëmigreerde Nederlandse en lerares. We krijgen goede reistips van een Engelse vrouwelijke goochelaar en haar man, tevens haar manager. Vandaag uitvoerig gesproken met een Amerikaanse theologe, die veel weet over de leefomstandigheden van de gewone bevolking in de landen waar we komen. Ook leuk contact met een Nederlandse antropoloog.

Nog even terugkomend op Cairo. Twintig (van de totaal 80) miljoen Egyptenaren wonen daar en ieder probeert op zijn eigen wijze zijn brood te verdienen. Je kunt geen mens passeren of hij heeft wel iets aan jou te verkopen, al is het maar dat hij bijvoorbeeld jou, of zelfs jij hem, op de foto wil(t) zetten. Het is moeilijk je er niet aan te storen. De toeristenindustrie is de grootste bron van inkomsten van Egypte en men is er zeer beducht op aanslagen. In de twee busreisjes die wij in Egypte maakten (onder auspiciën van Cunard) zit in de bus op de eerste rij een ‘security officer'. Leek allemaal wat overdreven, maar de stengun onder zijn jasje maakt het soms toch even wat onaangenaam. Overal politie en militairen langs de grote wegen en ook langs het Suezkanaal, de een na grootste bron van inkomsten van Egypte; 6 miljard dollar per jaar levert dat op, aldus een van de gidsen. Maar het zal ook wel wat kosten. Cairo is druk, vies, stoffig, hectisch, maar het bezoek aan het Egyptisch Nationaal museum maakte veel goed.

Contacten

Terug naar het leren kennen van anderen. Ook met sommige personeelsleden (ong. 1500 man) maken we geregeld een praatje. Onze ‘vaste' ober komt van Mauritius (zijn we in maart ook een dagje) en hij vertelde (desgevraagd overigens) veel over het personeelsbeleid. Sollicitatie, verdiensten, vrije tijd, vakanties, mogelijkheid vrienden en familie aan boord te ontvangen, sfeer onder het personeel, zeeziekte et cetera. De meesten vertellen over de relatief uitstekende verdiensten in verhouding tot het thuisland, veelal Filippijnen (de helft van het personeel)), India, Oostblok, Engeland et cetera. Een ober in de bar gisteravond (toevallig een keer in een bar?) liet zich overigens ontvallen dat de QM 2 gisteren is ‘opgeschaald' naar ‘security fase 2' in verband met het naderen van de Golf van Aden. Leek discrete informatie, maar wat geeft het.

Vandaag, aldus Warner (bij wie wij, met overigens vele anderen, zijn uitgenodigd op een ‘cocktailparty', over een uurtje) zijn wij de tropen ‘binnengevaren', dat was wel te merken. Het was hier heerlijk zonnig, 25 graden en een lekker dagje op het dek, helemaal niet erg.

Zaterdag 23 januari Golf van Aden

Het thema gevaarlijke mannen

Het varen en wat daarbij komt kijken heeft soms iets van een jongensboek (waar vrouwen net zo goed van kunnen genieten). Maar het thema van de gevaarlijke mannen lijkt vooral ook vrouwen op te winden. Griezelend langs de zwijgende geüniformeerde man voorin de bus met zijn machinegeweer (die er overigens zit n.a.v. beschietingen op toeristenbussen vorig jaar). Genieten van lezingen over allerlei hele enge mannen zoals O.J. Simpson, Jack de Ripper en Sherman. En nu we in de golf van Aden zijn is er veel gegniffel over de ‘pirates'. Er wordt ook veel aanleiding gegeven: de oefening die we moesten uitvoeren (zie vorige verslag), het schip van de Amerikaanse marine dat ons escorteert door de golf van Aden en dat langszij kwam met alle militairen fier aan boord en het feit dat nu iedere dag als de zon onder gaat de gordijnen dicht moeten zodat we geen schietschijf zijn. Een vrouw die een binnenhut heeft, vroeg al of ze op ons balkon mocht komen griezelen. Er wordt veel gespeculeerd over de piraten en er gaat een gerucht over een geheim security team van de QM2. Soms lijkt het wel een gezamenlijke actie van de security-officer en de entertainment-officer. Het houdt de mensen prettig bezig!

Dekadentje van de week: ‘no weight restrictions'

Het is natuurlijk prima dat veel rekening wordt gehouden met de ouderen en gehandicapten, die slecht ter been zijn. Bij het excursieaanbod wordt meestal gedetailleerd aangegeven hoeveel er gelopen moet worden en op wat voor terrein. Maar ook overgewicht is een factor aan het worden. In een advertentie voor een ‘seaplane flight over Dubai' werd vermeld: ‘window seat is guaranteed and no weight restrictions apply!'

Zondag 24 januari Golf van Aden

Gewicht

Ja, dat gewicht is een heel gedoe. De broekband van de smoking die om de zoveel dagen aan moet (als je tenminste in restaurant Brittania wilt eten) is maatgevend. Ik kan er nog net in, maar als het zo doorgaat moet er een kleermaker aan te pas komen. T gaat inmiddels om de dag naar de sportschool, kijken of hij het een beetje in de hand kan houden. A doet mee aan een dagelijks fitness programma van 2 uur en is tot nu toe op gewicht gebleven, maar of dat zo blijft? We genieten erg van alle heerlijkheden en het is eigenlijk iedere avond weer feest om aan een mooi gedekte tafel bediend te worden door alleraardigste obers die erg lekkere spijzen op tafel zetten.

Aan boord

We blijven ambivalent over de dresscode. We houden eigenlijk niet van dit soort voorschriften, maar als je dan iedereen weer zo uitgedost ontmoet, heeft het ook wel weer iets feestelijks.

Elke dag ontdekken we weer wat nieuws, een ander dek, een nieuwe bar, een ander zwembad. Ondanks dat er zoveel mensen aan boord zijn, heb je nauwelijks last van elkaar.

Helaas konden we geen foto maken (lunch, geen fotoapparaat paraat) van het fregat van de Amerikaanse marine dat even stoer langszij kwam; bemanning aan dek, over en weer zwaaien, helikopter op het achterdek. Mogelijk dat we een digitale foto van het tafereel van het Canadese echtpaar kunnen veilig stellen.

We varen in konvooi door de Golf van Aden, maar Hare Majesteit vaart iedereen voorbij met haar 25 knopen. We worden nu geëscorteerd door een Turks fregat, allemaal in het kader van een Internationale Task Force die hier in de Golf van Aden de boel een beetje in de gaten houdt. Geen piraat gezien overigens, ook wel jammer.

Nog even over onze website. We hopen dat iedereen die reageert, zich realiseert dat anderen, hen vaak volstrekt onbekend, dat kunnen lezen. Het is maar dat je het weet. Men hoeft ook echt niet te reageren. Men hoeft het ook absoluut zelfs helemaal niet te lezen. Of er een mogelijkheid van ‘unsubscribe' op onze site bestaat, kan ik nu niet goed beoordelen. Als je echter toch iets persoonlijks wilt mededelen kan dat altijd via toonenannelies@gmail.com of voor Annelies: anneliesvrhgtpltr@gmail.com (het chello-adres kan niet gelezen worden) of voor Toon: toonverheugt@gmail.com

Daarbij moet ook nog wel opgemerkt worden dat we onze mail maar heel af en toe lezen.

Dinsdag 26 januari Muscat

Muscat is de hoofdstad van Oman. Een dictatoriaal oliestaatje met een sultan aan het hoofd. Het ligt er lieflijk bij als je aan komt varen. Allemaal witte huizen en palmbomen. De mensen zijn erg aardig. Een heel andere sfeer dan in Egypte. Het Egyptisch museum in Cairo heeft heel wat meer te bieden dan het museum in Muskat, maar het wordt hier veel prettiger opgediend: betere verlichting en begeleiding. Ook hier leeft men voornamelijk van de olie. Daarnaast ook van gasopbrengsten. Er zijn ook erg veel auto's. Logisch als de benzine bij wijze van spreken goedkoper is dan water. De moskee is indrukwekkend (zie foto's). Het een na grootste tapijt van de wereld ligt er op de vloer. De verkopers zijn iets minder agressief dan in Egypte, maar nog aardig vasthoudend. Afdingen op een ketting ging niet heel goed, maar het is ook lastiger als je iets graag wilt hebben.

27 januari: Dubai

Daar waren we woensdag 27 januari. Met de shuttlebus naar het centrum, een ‘woonmall' waar bijvoorbeeld de woonmall Arena in Amsterdam nog een puntje aan kan zuigen, erg veel luxe winkels, ruim opgezet, doet erg Amerikaans aan, maar dan nog enkele slagen groter. Wel even met internet bezig geweest, eindelijk even de eigen site wat rustiger kunnen bekijken, maar nog geen reisverslag verzonden. Internet blijft een probleem, downloaden en printen helemaal. Een vreemd memorystickje wordt gauw aangezien voor een potentiële virusverspreider. Verder via een taxi ‘sightseeing highlights Dubai', de bekende grote toren en andere bezienswaardigheden (zie foto's). Even een aanvaring met de taxichauffeur over het afgesproken tarief.

De animeermannen

Op veler verzoek een foto van de 10 mannen, die aan het publiek worden voorgesteld als ‘dance hosts'. Ze blijken iedere ochtend dansles te geven aan geïnteresseerden. Gary geeft de chachacha. Charlie de dag erna de foxtrot, etcetera. Je kunt aan boord dus alle ballroom-dansstijlen leren. Overigens kun je ook Frans leren, of Japans. Of servetten vouwen. Of bridgen. Of pokeren. Omgaan met de computer, o.a. powerpoint. Waterverven. Origami papiervouwen. Enzovoorts. Je kunt het zo gek niet bedenken. Het cursusaanbod van de afdeling K & O van het NPI steekt er mager bij af!

Ons dansmoment samen hebben we intussen wel weten te creëren: we hebben de disco ontdekt waar je kunt swingen op 60-er jaren muziek!

Op koers

Inmiddels (29 jan) weer een paar dagen op zee, nu de Arabische Golf, deel van de Indische Oceaan, richting Cochin (India). QM 2 legt in 24 uur ongeveer 550 zeemijlen af (ik meen dat dat ergens rond de 900 km is), dus in een paar ‘zeedagen' ben je direct een stuk verder waardoor een rondreis om de wereld in ongeveer 100 dagen voorstelbaar wordt.

Mumbai is door het bevoegd gezag omgeruild voor Cochin, ik weet niet meer precies waarom, ik meen ‘security' of dock/anker probleem. Mooi weer, 25 graden, en een zeer kalme zee, niveau deining ongeveer Loosdrechtse plassen, bij windkracht twee. Maar de grote oversteken moeten nog komen, Pacific, Indische Oceaan en Atlantische (2x). Dan komen er waarschijnlijk andere berichten. Gisteren ontdekt dat je op de brug kan meekijken achter een glazen wand; fascinerend, met beschrijvingen en plaatjes die uitleggen waar alle apparatuur voor dient. Twee man/vrouw permanent heen en weer lopend, met kijker, vier uur op, vier uur af. Vier Rolls Royce motoren, met een totaal van meer dan 115.000 pk, waarvan de buitenste twee schroeven met een vaste schroefas worden aangedreven (voor vooruit en achteruit) en van de binnenste twee motoren kunnen de schroeven 360 graden draaien. Voor aan- en afmeren (is geloof ik hetzelfde, maar ik bedoel twee tegengestelde bewegingen) erg handig en voorin geen boegschroeven zoals ik eerder dacht, maar een ‘jetstream' systeem (drie kanalen) dwars op de lengte van het schip, hetgeen Hare Majesteit onafhankelijk maakt van enige sleepboothulp, zij kan om haar eigen lengteas draaien. Het aan- en afmeren gaat in feite met behulp van een (1) joystick; mooie moderne techniek allemaal. Er is ook een soort van ‘zee tom-tom', als het ware. Kaarten zijn allemaal gedigitaliseerd en op 11 CD-Roms vastgelegd die elke automatisch week geactualiseerd worden ivm, met bijvoorbeeld veranderingen in stromingen en verplaatsing van boeien. De ontwikkelingen van techniek en veiligheid zijn vergelijkbaar met die van de luchtvaart. Bij aankomst en vertrek sta ik steeds op strategische plekken, samen met ongeveer een tiental andere heftig geïnteresseerden.

Vertrek uit Oman ging met veel getoeter gepaard, QM 2 was er voor het eerst. In de haven van Dubai troffen we de Queen Elizabeth 2, soort van zusterschip, ook weer veel getoeter over en weer, bij vertrek.

In Muscat en Dubai allemaal veel gezien (Muscat de echt prachtige moskee, Dubai vooral veel hoogbouw, absoluut ongeschikt voor bouwvakkers met hoogtevrees), maar over de staatsvorm wordt door de gidsen met geen woord gerept en van een welingelichte bron begrepen wij dat de welvaart in beide oliestaten met veel uitbuiting gepaard gaat, die zorgvuldig voor de toeristen verborgen wordt gehouden; in Egypte zie je de armoede tenminste nog in levende lijve. Gisteren even met 22 jaar oud geworden Bas getelefoneerd via de boordsatellietverbinding, ‘live' contact, heel aangenaam.

Dubai is ook de eerste grote stop in die zin dat men tot daar kan boeken en er ook weer nieuw volk aan boord komt. Volgens de purser is een aantal van tegen de duizend passagiers daar ververst. Je ziet nu ook duidelijk meer Aziaten en je ziet ook hoe de ‘nieuwkomers' zich de eerste dagen een weg door het schip proberen te vinden, zoals wij bijna drie weken terug dat ook probeerden.

Na Cochin varen we ‘onder Sri Lanka' door richting Phuket (westkant van Thailand) waarvandaan wij voornemens zijn woensdag weer een verslag (dit verslag) te sturen. Er zouden daar goede mogelijkheden zijn voor internet, we'll see. Daarna gaat de reis door via stops in Penang (Maleisië), Kuala Lumpur (Maleisië), Singapore, dan weer schuin omhoog, via de oostkant van Thailand naar Bangkok, dan Ho Chi Minh City (het oude Saigon), naar Hong Kong waar we twee dagen liggen en er een deel van de gasten en van de bemanning (inclusief Commodore Warner) wordt ‘ververst'.

31 januari Cochin/ Kochi

Ondanks het advies om in Cochin alleen excursies te boeken via het toerist office van het schip hebben we het aangedurfd om met zijn tweeën een gemotoriseerde riksja (tuk tuk) te huren van een aardig uitziende jongen. Voor 15 dollar heeft hij ons gedurende 5 uur rondgereden en dat was een hele happening. De toeristische hoogtepunten wist hij niet altijd te vinden, maar we hebben veel gezien van de lokale bedrijvigheid zoals een bedrijfje waar gember gesorteerd werd (zie foto) en mensen die hun met chinese netten gevangen garnalen lieten drogen (zie foto).

Ja, dat wel even wennen. Zeker het eerste halfuur van dat tripje was een aanslag op je integratieve vermogens, de indrukken waren overweldigend, de hectiek enorm, toeteren, schreeuwen, soort van dodenrit, het navigeren van de gemotoriseerde, maar weinig degelijke riksja tussen andere voertuigen, geiten, vogels, kinderen. Je hoopte maar dat de remmen en het stuur het niet begaven. Na een half uur kon ik me er wat meer aan overgeven en verdwenen de spookbeelden van een acute psychose en een lokale PAAZ (die er wschlk niet is). We proberen al enige dagen aan US dollars te komen en probeerden dat ook de riksjabestuurder duidelijk te maken. Hoewel we diverse keren om een ‘bank' vroegen en duidelijk maakten dat we niet wilden/konden wisselen, maar via creditcard geld (USD) wilden ‘trekken', kwamen we op een gegeven moment in een heel obscuur straatje, bij een ‘vriend' van de chauffeur. Leek me een lokale ‘woekeraar' mogelijk een vooroordeel, maar snel rechtsomkeert. ‘De financiële wereld' en Cochin hebben weinig met elkaar van doen, als het ware. Als je dollars wilt brengen is het goed, maar halen doe je maar ergens anders, toch? De indruk was een grote overbevolking en een ernstige armoede, zeer grote werkloosheid, weinig voorzieningen, et cetera, die met een (althans op het oog) onbegrijpelijke opgewektheid wordt ondergaan.

Schokkend waren de motoren waarop soms de chauffeur nog wel een helm op had, maar vrouwen en kinderen die meereden niet (zie foto). Het was een zondag en veel vrouwen zagen er schitterend uit met kleurige, vaak goudkleurige gewaden. Veel bloemen in het haar. Allemaal heel vriendelijk. Wij kregen ook een armband van bloemen van onze chauffeur/gids. Are you happy? Vroeg hij steeds aan ons. Hij liet ons zijn huis zien (zie foto): 2 kamers waar hij met zijn moeder, 3 broers en 4 zussen woont. Hij spaart om iets bij te kunnen bouwen. Hij krijgt punten voor ieder bezoek dat hij ons aan een grote winkel laat brengen. Bij 5 punten heeft hij dan een overhemd verdiend. We gunden hem dat natuurlijk graag, dus 5 winkels.

van rome tot safaga

Reisverslag 2 (16 januari - 21 januari 2010)

Van Rome naar Safaga

65 min

De gemiddelde leeftijd aan boord is hoog. Wij hebben genoeg leeftijdgenoten, maar er zijn aanzienlijk wat mensen boven de 80.

Er zijn ook veel mensen met overgewicht, vooral bij de Amerikaanse medereizigers. De maaltijden aan boord zijn licht en de porties klein. Er is altijd ook een low calorie menu. Maar er zijn ook restaurants met self service waar je dus steeds opnieuw kunt opscheppen. Een eldorado voor de veeleters.

De sportschool en de fitnessklassen geven ook een interessante scheve verdeling. Hier zijn vooral de (relatief) jonge mensen en de lichtgewichten te vinden. Behalve in de waistwatchers-groep. Dat zijn de mensen die met behulp van veel exercises willen afvallen. Dat zijn er maar 7! In ieder geval zijn wij zo duidelijk 65 min dat we ons steeds lichter en jonger gaan voelen!

Bij vertrek uit Rome bleken 4 passagiers niet teruggekeerd toen de Commodore wilde lossen. Na drie kwartier vertrokken we uiteindelijk toch. Hoe een en ander met betrokkenen, die ten slotte toch verschenen, besproken wordt, worden we niet gewaar. Een rustige zaterdagnacht en bij wakker worden fraaie passage door de straat van Messina (tussen Sicilië en het vasteland), een mooie aanblik van stuurboordzijde (waar onze ‘stateroom' 11131, hut) zich bevindt) op de besneeuwde Etna.

Maandag hele dag verder op een rustige Middellandse Zee. 's Morgens een z.g. ‘drill': het bevoegd gezag aan boord bereidt ons voor op de doortocht door de golf van Aden, 'your safety and security is our highest priority', zoals Warner het in zijn ‘hete aardappel Engels' zegt. Nee, we hoeven ons helemaal geen zorgen te maken; onderzoek heeft immers uitgewezen dat schepen van deze omvang en vooral schepen die sneller varen dan 15 knopen (deze vaart 25 en als met moet 29, zegt Warner), tot op heden nog niet door piraten zijn bezocht. Er worden zelfs ook lezingen over piraterij gehouden. Als er een alarm komt, moeten de bewoners van een binnenhut in hun hut blijven en bewoners van een hut met balkon (zoals 11131) zich naar de corridor ofwel gang begeven en daar plaats nemen, eventueel op een uit de hut mee te nemen stoel, of op de grond. De lichten in de hutten dienen dan te worden gedoofd. Dat hebben we even geoefend. Wat de bemanning in de tussentijd aan dek uitspookt, worden we niet gewaar. Na twintig minuten mag iedereen weer terug naar zijn hut. Warner spreekt in zijn immer aanwezige hoffelijkheid zijn grote waardering uit voor de coöperatie en het door iedereen volgen van de instructies. De dag erop spreken we iemand die met Nederlanders aan tafel zit aan wie de gehele oefening voorbij is gegaan. We gaan het zien. Mochten er na nu geen reisverslagen meer komen, dan weet men waar het is misgegaan.

Suezkanaal dinsdag 21 januari 2010

Dinsdagochtendvroeg varen we het Suezkanaal binnen in een konvooi van 15 schepen waar QM2nr. 14 van is.

Wat een fantastische ervaring is het om op deze enorme kolos de eerste kennismaking met Egypte te ondergaan. Halverwege, in de Bittermeren, moeten we wachten om het tegengestelde konvooi te laten passeren. De voorgaande 13 schepen zijn voor anker gegaan, maar het bevoegd gezag aan boord heeft het bij de autoriteiten kennelijk voor elkaar gekregen om al laverend tussen de geankerde schepen, de koppositie in te nemen en als de zuidelijk engte vrij is, vaart QM 2 als eerste het zuidelijke deel in.

Woensdag een dag Egyptisch museum, erg mooie spullen betreffende Toetankhamon, verder een chaotisch, overbevolkt en vies Cairo. Daarna de pyramiden, de Sphinx en nog een beetje bazaar, weer in Cairo. Vandaag vanuit Safaga een zonnige dagje aan het strand in Hurghada. De bougainville bloeit hier prachtig en het is 24 graden. Vanavond op weg naar de golf van Aden, op naar de piraten.

southampton-rome

Reisverslag 1 (10 januari- 16 januari 2010)

In een royale touringcar van station Duivendrecht (weggebracht door Hans, waarvoor nog dank, Hans) naar Southampton gereden, 25 passagiers. We blijken toch niet de jongste deelnemers en ingescheept met vele honderden Engelsen en Amerikanen, zeker niet de jongsten. Maar kinderen worden niet aangetroffen.

Het is een sensatie maandagochtend 11 januari de Queen Mary 2 te zien liggen aan de kade te Southampton. Het inchecken en de security check verlopen heel ordentelijk, Engels, gedisciplineerd, rustig en zeker zo degelijk als op Schiphol, maar zonder gedrang en gehaast. De ontvangst aan boord is hartverwarmend, de champagne is heerlijk, maar vertraagt het uitpakken. In een ijzige koude met sneeuw, na een veiligheidsoefening met zwemvesten, vaart hare Majesteit rond 18.15 uur af, indrukwekkend begeleid door harmonieorkest en vuurwerk op de wal. 's Avonds een aardige introductiespeech vanaf de brug door de Commodore Bernard Warner die echter al waarschuwt voor ruw weer de aanstaande nacht en de volgende ochtend wanneer we via het Kanaal de Atlantische oceaan opkomen. 's Nachts wennen aan alle geluiden en ook aan de deining. Deze Iron Lady ligt zeker niet stil bij een westerstorm (windkracht 9) die in de Golf van Biscaye pas echt tot ontwikkeling komt, maar dat hoeft ook niet. De onvaste tred went. Aan boord draait ongeveer alles om eten, zo is de eerste indruk. Er zijn wel 6 of 7 restaurants en je kunt in zeker twee ervan 24 uur per dag terecht.

Titanicgevoel 1

Je komt het schip binnen in de Grand Lobby (zie foto). Aankleding en atmosfeer doen erg aan de Titanic denken: trappen en bordes met tapijt in rood en goud. Alles rijkelijk gedecoreerd. Ook het casino, het theater en de luxe winkels ademen die sfeer.

Onze hut is prettig en praktisch. We zijn vooral blij met het balkon.

Heel actief zijn we de eerste dagen nog niet, maar we bekijken wel van alles; luxe shops, casino's, niet onverdienstelijk Mozart spelend strijkkwartet, een lezing van een ‘forensic scientist' (Jerry Labriola, ever heard of?) die o.a. vertelde over zijn visie op Jack The Ripper en een moordzaak (‘Sherman') uit 1954 die de basis vormde voor de film ‘The Fugitive'. Op een rollend en stampend schip is het soms lastig je te concentreren, maar Jerry bleef fier overeind. Er is iedere dag een overdaad aan cursussen, lezingen, theater, muziek en entertainment en heel veel sport en fitness.

Titanic-gevoel 2

Het T-gevoel ontstond even toen we in een lounge naar een strijkje luisterden. Mensen liepen af en aan, maar erg onvast en

wankelend vanwege de storm. Het strijkje gaf geen krimp en speelde gewoon door.....

Van de 2500 passagiers gaan er ongeveer 600 de hele reis mee, de rest doet een korter stuk. We kijken uit naar de uitstapjes die aanstaande zijn.

Titanic-gevoel 3

Het schip is ingedeeld in verschillende klassen. Er zijn mensen in een binnenhut zonder ramen. Er zijn ook mensen in suites met een apart zwembad waar de anderen niet bij mogen. Ook zijn er strenge dresscodes voor onze categorie. Tijdens de formal evenings denk je dan wel eens aan Kate Winslet, die in de hogere kringen verkeerde maar iets kreeg met iemand uit een lagere kaste. Als T zijn smokingjasje nou af en toe eens verruilt voor een jute hemd: Antonio di Caprio?

Op dit moment, ongeveer 10 uur in de ochtend (na een verrukkelijk ontbijt) donderdag 14 januari, varen we met een westelijke deining in de rug richting straat van Gibraltar. Een onrustige, stormachtige nacht na een zeer regenachtige middag Lissabon, waar we de oude stad bezochten. Commodore Warner riep gisteravond tegen zessen via de intercom plotseling een ‘assessment party' bijeen in de Commodore's Club. Raadselachtig. Na een half uur werd duidelijk dat er brandalarm was geweest, rookontwikkeling, een spookbeeld voor iedere kapitein. We lagen toen nog tegen de wal in Lissabon. We weten nu wat een assessment party hier aan boord betekent. Rond de middag straks passeren we Gibraltar, ongeveer ten tijde van het dagelijkse praatje van Warner.

Het aan- en afmeren is voor bootliefhebbers een must om aan dek mee te maken. Dat gaat, ondanks de zeer stevige wind, met een rust en precisie, die je in een gemiddelde sluis in Nederland in het vaarseizoen niet gauw meemaakt. Na afmeren in Lissabon, uitchecken via je bootpasje waarop alles staat geregistreerd (tot en met barbezoek aan toe) in een shuttlebus naar het centrum van Lissabon, allemaal weer degelijk en perfect georganiseerd. Wij kozen voor een eigen tochtje vanuit het centrum, zoals de meesten. Het schijnt overigens al twee maanden vrijwel onafgebroken te regenen in Portugal. We hebben door de heftige regen niet veel gezien van de stad, wel wat van de sfeer geproefd. De temperatuur ligt rond de 16 graden. Bij terugkomst aan boord weer even security check. In de hut ligt dan weer de dagelijkse boordkrant (zelfs in het Nederlands) en dagprogramma voor de volgende dag.

Dekadentje van de week: animeer-mannen

Wat te doen als je in vol ornaat op een black and white ball bent en manlief houdt niet van stijldansen? De entertainment officer heeft voor alles een oplossing. Er werden 10 goedlachse mannen voorgesteld aan het publiek. Meest eind 50 begin 60, prachtige witte smoking, sportieve achtergrond, sommigen academicus, en vooral niet alleen dol op maar ook bedreven in dansen. Ingehuurd voor alleenstaande dames en dames waarvan de man niet van dansen houdt. Daar zit je dan...

Rome

Zaterdag 16 januari: afmeren om 8 uur in de ochtend in Civitavecchia. Met shuttlebus naar centrum Civitavecchia alwaar de trein naar Rome genomen om 9 uur. Gisteravond de uitgestelde, aangeklede champagneborrel met de Commodore en zijn gevolg. Nog niet met hem kunnen spreken, maar dat komt mogelijk nog. Doordat we de late shift van het diner (20.30 uur) gewisseld hebben met de vroege (18.00 uur), hebben we meer aan de avond. Een overdaad aan entertainment waarbij wij vooral de klassieke muziek volgen.

We gaan per trein van Civitavecchia naar Rome en wandelen de hele dag door Rome. Heerlijk om hier weer te zijn. Het is wel winter en de terrassen zijn wat minder levendig, maar vaak zijn ze verwarmd. Het is fris maar prachtig weer in Rome, 17 graden en zon!